Είναι συχνό ατύχημα: έως μια ηλικία θεωρούμε ότι το παιδί δεν καταλαβαίνει τι βλέπει στην τηλεόραση, οπότε δεν προσέχουμε. Μέχρι που κάποια στιγμή, το παιδί βλέπει μια ακατάλληλη σκηνή και αντιδρά δείχνοντας φόβο.
Η λύση είναι μία, η πρόληψη. Από εδώ και πέρα έχετε το νου σας όταν το παιδάκι σας είναι μπροστά στην τηλεόραση, επιτρέποντας του να παρακολουθεί μόνο παιδικά προγράμματα. Το βράδυ – που προβάλλονται συνήθως εκπομπές με σκηνές βίας - η τηλεόραση θα πρέπει να ανοίγει αφού έχουν κοιμηθεί τα παιδιά ή έστω όταν δεν είναι μπροστά.
Όσο για το τι μπορεί κανείς να κάνει για τη μικρή που είδε την τρομακτική σκηνή, δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συνταγή. Εγώ θα το άφηνα να ξεχαστεί χωρίς να το σχολιάσω. Αν το παιδί κλαίει κάποια στιγμή θα μπορούσαμε να την ρωτήσουμε γιατί κλαίει αλλά δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να συνδέσουμε το κλάμα με την τρομακτική σκηνή. Η μόνη περίπτωση που θα συζητούσα το περιστατικό μαζί της θα ήταν αν η ίδια το ανέφερε, π.χ. λέγοντας ότι φοβάται κάθε φορά που σκέφτεται την εικόνα, αν και σε αυτήν την ηλικία μου φαίνεται μάλλον απίθανο να της έχει εντυπωθεί η εικόνα. Στη συζήτηση θα πρέπει να είμαστε καθησυχαστικοί, να ακούσουμε τι σκέφτεται και τι φοβάται το παιδί, εξηγώντας του ότι ήταν ψεύτικη η εικόνα ή ένα παραμύθι για μεγάλους, έχοντας στο νου μας ότι στόχος είναι να το ανακουφίσουμε.
* Η κ. Έλενα Γιουρούκου είναι Νευροψυχολόγος Ευρωκλινικής Παίδων.
