Οι συμπεριφορές που περιγράφετε δεν είναι απαραίτητο να ερμηνευτούν σαν ζήλεια του παιδιού προς το κατοικίδιο. Τα μικρά παιδιά μπορεί να είναι αδέξια στις κινήσεις τους, δεν ξέρουν πως να προσεγγίσουν ένα ζωάκι και κυρίως δεν μπορούν να μπουν στη θέση του άλλου -ανθρώπου ή ζώου- και να σκεφτούν ότι πονάει όταν το χτυπάει.
Στην θέση σας θα φρόντιζα να δείξω στο παιδί συμπεριφορές επιθυμητές παιχνιδιού με το σκυλάκι: π.χ. θα του έδειχνα πως να το χαϊδεύει. Πιθανά θα έχετε παρατηρήσει ότι στην αρχή η συμπεριφορά του παιδιού είναι κατάλληλη και μετά από λίγη ώρα αρχίζει να κάνει πιο άγριο παιχνίδι. Όταν το παιδί θα «ανεβάζει» τους τόνους, θα απομάκρυνα το παιδί από το ζωάκι εξηγώντας ότι αυτό κάνει το σκυλάκι να πονάει. Ουσιαστικά, αυτό που προτείνω είναι να περιορίσετε το χρόνο που το παιδί σας περνάει μαζί με το κατοικίδιο.
Γονείς με ανάλογη εμπειρία προτείνουν να εξασφαλίζεται χώρος όπου το κατοικίδιο θα μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς να μπορεί να το πλησιάσει το παιδί (π.χ. ένα δωμάτιο που θα είναι η είσοδος του περιφραγμένη έτσι ώστε ο σκύλος να μπαίνει αλλά το παιδί να μην μπορεί).
Πάνω από όλα όμως να θυμάστε ότι προτεραιότητα έχει το παιδάκι σας και αν νιώσετε ότι ενοχλείται ιδιαίτερα ή κινδυνεύει από το κατοικίδιο τότε θα πρέπει ίσως να σκεφτείτε την απομάκρυνση του ζώου από την οικογένεια.
Η κ. Έλενα Γιουρούκου είναι Νευροψυχολόγος Ευρωκλινικής Παίδων.
