Α' δημοτικού και η λεκτική, σωματική, συναισθηματική βία δεν έχει τέλος. Στη τάξη του παιδιού μου υπάρχει έντονη βία από μερικά παιδιά απέναντι σε όλο το τμήμα. Θα σας πω χαρακτηριστικά ότι αν κάποιος δεν ακολουθήσει το "γκέτο" είναι κατά λέξη ο «μ@#$%ς» της τάξης και τον κοροϊδεύουν έτσι σε όλο το διάλειμμα. Αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση. Η χειρότερη είναι να τον χτυπάνε αν είναι αγόρι ή να κάνουν απρεπέστατες χειρονομίες στα κορίτσια.
Και ερωτώ: Εγώ σαν γονιός τι πρέπει να κάνω; Μιλάω με το παιδί, το ακούω και είμαι δίπλα του, το αγκαλιάζω και του λέω να μην στεναχωριέται. Μίλησα με τη δασκάλα του, ενημέρωσα τη διευθύντρια αλλά δεν βλέπω κάποια βελτίωση.
Αυτά τα παιδιά απειλούν ανενόχλητα επειδή είναι παιδιά μεγάλων "και καλά" οικογενειών, συνέχεια τα υπόλοιπα, ακόμα και το δικό μου. Επιτρέπεται αυτό να συμβαίνει; Πώς μπορώ να πατάξω το κακό από τη ρίζα; Ποια βήματα πρέπει να γίνουν ώστε να σωθούν τα αθώα αλλά και τα ένοχα παιδιά;
Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν τα κρούσματα σχολικού εκφοβισμού στα ελληνικά σχολεία. Η παρενόχληση μπορεί να είναι σωματική, λεκτική ή συναισθηματική. Μπορεί να έχει τη μορφή της ανοιχτής επίθεσης (πχ βρισιές, προσβολές, ξύλο, σπρώξιµο κτλ.) ή τη µορφή του έµµεσου εκφοβισµού, µε περισσότερο συγκεκαλυµµένο τρόπο (πχ διάδοση φηµών, εξοστρακισµός από τις παρέες).
Στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, τον πιο σπουδαίο ρόλο τον έχει το ίδιο το σχολείο: προστατεύει το μαθητή που γίνεται θύμα εκφοβισμού δίνοντάς του πρακτικές λύσεις, προσεγγίζει τον θύτη προκειμένου να τον βοηθήσει να αλλάξει συμπεριφορά και συνεργάζεται με τις οικογένειες των μαθητών.
Στην περίπτωση που το σχολείο δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά κρούσματα σχολικού εκφοβισμού, όπως αναφέρει η μητέρα, ίσως θα ήταν καλή ιδέα να οργανωθούν οι γονείς των παιδιών και να συντονιστούν ώστε να προσεγγίσουν την διεύθυνση συλλογικά. Μια άλλη ιδέα θα ήταν οι γονείς να θέσουν το θέμα στο σύλλογο των γονέων ή στον σχολικό σύμβουλο της περιφέρειάς τους.
Η Έλενα Γιουρούκου είναι Νευροψυχολόγος Ευρωκλινικής Παίδων.
