Η πρώτη συνάντηση
Θυμάμαι τη στιγμή που το μεγαλύτερο παιδί μου, το νήπιό μου, συνάντησε για πρώτη φορά το μωρό. Είχε τα μάτια ορθάνοιχτα από περιέργεια, η φωνή του γέμιζε τον χώρο με ενθουσιασμό και ζήλια ταυτόχρονα. «Μαμά, τι κάνει; Γιατί κοιμάται τόσο; Γιατί δεν παίζει μαζί μου;»
Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Ήθελα να κρατήσω σφιχτά και τα δύο μου παιδιά, να τους δείξω ότι η αγάπη μου δεν θα μοιραστεί αλλά θα πολλαπλασιαστεί. Όμως, την ίδια στιγμή, ήξερα πως το νήπιό μου έπρεπε να περάσει τη δική του διαδικασία προσαρμογής. Και εγώ τη δική μου.
Μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις
Οι μέρες και οι νύχτες έγιναν μια συνεχής εναλλαγή μεταξύ των αναγκών ενός νεογέννητου και των απαιτήσεων ενός νηπίου. Το μωρό ήθελε αγκαλιά, τάισμα, νανούρισμα. Το νήπιο ήθελε παιχνίδι, προσοχή, ιστορίες.
Το πρωί με έβρισκε εξουθενωμένη, προσπαθώντας να ταΐσω το μωρό ενώ ταυτόχρονα έκοβα φρούτα για το νήπιο, το οποίο διαμαρτυρόταν γιατί το μήλο δεν είχε κοπεί ακριβώς όπως το ήθελε. Το απόγευμα περνούσε με μια μόνιμη αίσθηση ενοχής – όταν έπαιζα με το νήπιο, ένιωθα ότι άφηνα το μωρό, όταν κρατούσα το μωρό στην αγκαλιά μου, ένιωθα ότι αμελούσα το νήπιο.
Και οι νύχτες... Αχ, οι νύχτες. Ο ένας ξυπνούσε από πείνα, ο άλλος από εφιάλτες. Το νεογέννητο ήθελε στήθος, το νήπιο ήθελε αγκαλιά. Και εγώ; Εγώ ήθελα λίγα λεπτά ύπνου, αλλά αυτό φάνταζε πολυτέλεια.
Οι στιγμές που λιώνει η καρδιά σου
Και όμως, μέσα σε όλο αυτό το χάος, υπάρχουν αυτές οι μικρές, μαγικές στιγμές που σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα.
Όπως τη φορά που το νήπιό μου, βλέποντας το μωρό να κλαίει, έτρεξε να του φέρει το αγαπημένο του αρκουδάκι. Ή τη στιγμή που το μωρό κοίταξε το αδερφάκι του με εκείνο το βλέμμα λατρείας που μόνο τα μικρά μωρά μπορούν να έχουν. Αυτές οι στιγμές, όσο μικρές κι αν είναι, είναι αρκετές για να σου γεμίσουν την καρδιά και να σε κάνουν να αντέξεις μια ακόμα δύσκολη νύχτα.
Η αγωνία της ισορροπίας
Η μεγαλύτερη δυσκολία δεν είναι η έλλειψη ύπνου ή η ατελείωτη κούραση. Είναι η εσωτερική μάχη να είσαι δίκαιος γονιός και για τα δύο σου παιδιά. Να καταφέρεις να δώσεις στο νήπιο την προσοχή που είχε πριν έρθει το μωρό, αλλά και στο νεογέννητο την αφοσίωση που χρειάζεται για να νιώσει ασφαλές στον κόσμο αυτόν.
Συχνά ένιωθα ενοχές. Ένιωθα ότι το νήπιό μου έπρεπε ξαφνικά να μεγαλώσει απότομα. Ότι έχασε λίγη από τη μαγεία της αποκλειστικής προσοχής που είχε πριν. Και κάθε φορά που έβλεπα στα μάτια του μια μικρή σκιά ζήλιας ή απογοήτευσης, η καρδιά μου πονούσε.
Η απρόσμενη δύναμη
Μέσα από όλη αυτή τη δοκιμασία, όμως, ανακάλυψα μια δύναμη μέσα μου που δεν ήξερα ότι υπήρχε. Ανακάλυψα πόσο υπομονετική μπορώ να γίνω, πόσο δημιουργική, πόσο ευέλικτη. Ανακάλυψα ότι, όσο δύσκολες κι αν είναι οι μέρες και οι νύχτες, κάθε νέο χαμόγελο, κάθε γέλιο, κάθε μικρή αγκαλιά, αξίζει εκατό φορές την κούραση.
Η ζωή με ένα νεογέννητο και ένα νήπιο είναι ένα συνεχές δίπολο – χαοτική και γεμάτη αγάπη, εξαντλητική αλλά μαγική, γεμάτη δάκρυα αλλά και γέλια. Και ναι, είναι δύσκολη. Αλλά είναι επίσης η πιο όμορφη περιπέτεια που θα ζήσω ποτέ.
