«Μην το κρατάς συνέχεια αγκαλιά, θα το κακομάθεις», «Άφησέ το να κλάψει, θα γίνει πιο ανεξάρτητο», «Δώσ’ του αυστηρά όρια, αλλά μην είσαι πολύ σκληρός», «Βρες χρόνο για σένα, αλλά μην αμελείς το παιδί». Ένας ατελείωτος κατάλογος από συμβουλές, πολλές φορές αντιφατικές, που όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: προέρχονται από ανθρώπους που δεν ζουν τη δική σου πραγματικότητα.
Το να είσαι γονιός δεν είναι θεωρία, είναι πράξη. Είναι οι νύχτες που ξενυχτάς δίπλα σε ένα άρρωστο παιδί, ακούγοντας την αναπνοή του με αγωνία. Είναι το βάρος της ευθύνης όταν πρέπει να πάρεις μια απόφαση που ξέρεις ότι θα επηρεάσει ολόκληρη τη ζωή του. Είναι το βλέμμα που σου ρίχνει όταν πέφτει και ψάχνει να δει αν θα το παρηγορήσεις ή θα το ενθαρρύνεις να σηκωθεί μόνο του. Είναι η απόλυτη χαρά στο χαμόγελό του, αλλά και το μαχαίρι στην καρδιά όταν σου λέει για πρώτη φορά: «Δεν σε χρειάζομαι».
Δεν υπάρχει γονιός που να μην κάνει λάθη. Όλοι έχουμε στιγμές που αναρωτιόμαστε αν είμαστε αρκετοί, αν θα μπορούσαμε να έχουμε χειριστεί κάτι καλύτερα, αν η αγάπη μας φτάνει. Κι όμως, η κοινωνία είναι έτοιμη να μας καταδικάσει στη στιγμή. Οι γονείς κρίνονται με αυστηρότητα, με επιπολαιότητα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το πλαίσιο της ζωής τους. Ειδικά οι μητέρες, που φέρουν ένα τεράστιο φορτίο προσδοκιών. Αν δουλεύεις πολύ, εγκαταλείπεις το παιδί σου. Αν μένεις σπίτι, δεν δίνεις το καλό παράδειγμα. Αν θηλάζεις, είσαι υπερβολική. Αν δίνεις ξένο γάλα, δεν προσπαθείς αρκετά.
Η κοινωνία ξεχνά ότι δεν υπάρχει τέλειος γονιός. Υπάρχει μόνο ο γονιός που προσπαθεί κάθε μέρα να κάνει το καλύτερο που μπορεί. Και δεν είναι όλοι οι γονείς προνομιούχοι. Υπάρχουν γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα στη φτώχεια, στην εργασιακή ανασφάλεια, στη μοναξιά. Υπάρχουν γονείς που δεν έχουν βοήθεια από κανέναν, που παλεύουν με ψυχικά τραύματα, που αναρωτιούνται αν αύριο θα μπορούν να γεμίσουν το πιάτο του παιδιού τους.
Αντί να τους κρίνουμε, ας τους αγκαλιάσουμε. Ας τους στηρίξουμε. Γιατί κάθε φορά που βλέπουμε μια μητέρα να φωνάζει στο παιδί της, ας σκεφτούμε ότι μπορεί να είναι εξαντλημένη από έναν ατελείωτο αγώνα. Κάθε φορά που βλέπουμε έναν πατέρα αφηρημένο στο κινητό του, ας θυμηθούμε ότι μπορεί να δουλεύει δύο δουλειές για να προσφέρει στην οικογένειά του. Δεν είναι όλα όπως φαίνονται από μια ματιά. Και αν η κοινωνία θέλει καλύτερους γονείς, ας φροντίσει να δημιουργήσει συνθήκες όπου το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν είναι μόνο ατομική ευθύνη, αλλά συλλογική.
Γιατί το να μιλάς για γονείς είναι εύκολο. Το να είσαι γονιός, όμως, είναι η πιο δύσκολη και η πιο σπουδαία δουλειά του κόσμου.
