Ανοίγεις την πόρτα, κάθεσαι αγκαλιά με το παιδί σου κι απ’ το μυαλό σου περνάνε χίλιες δυο ανησυχίες: μήπως είναι πιο παχύ απ’ ότι πρέπει; Μήπως δεν χρησιμοποιώ σωστά την κρέμα για το έκζεμα που μου έδωσε; Μήπως το βρει πιο ζωηρό απ’ όσο θα έπρεπε για την ηλικία του; Μήπως το βρει πιο κατατονικό απ’ όσο θα έπρεπε για την ηλικία του; Εκατοντάδες «μήπως» που όλα καταλήγουν σε έναν και μόνο φόβο: μήπως μου κάνει παρατήρηση ο παιδίατρος;
Πρόκειται για ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να το καταλάβεις παρά μόνο αν το ζήσεις. Τα 18 χρόνια θητείας ως ανήλικος με γονείς που σου τη λένε για το παραμικρό και τα 12 χρόνια ως μαθητής με τους καθηγητές να σου κάνουν παρατήρηση για τα πάντα, ωχριούν μπροστά στον κρύο ιδρώτα που σε λούζει κάθε φορά που πατάς το πόδι σου στον παιδίατρο.
Ανοίγεις λοιπόν την πόρτα, κάθεσαι αγκαλιά με το παιδί σου και προετοιμάζεσαι ψυχολογικά για την πιο απαιτητική συνέντευξη της ζωής σου. Είσαι, όμως, έτοιμος; Εννοώ, πραγματικά έτοιμος; Έχεις διαβάσει τα πάντα; Ξέρεις ποια τροφή προκαλεί αέρια, ποιο απορρυπαντικό προκαλεί κοκκινίλες στο δερματάκι του, ποιο παιχνίδι βοηθά στην ανάπτυξη του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου (και, κυρίως, τι κάνει το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου); Επίσης, έχεις μια καλή δικαιολογία γιατί τα 10 παραπάνω γραμμάρια που πήρε το μωρό σου ή για το σπιθουράκι που έβγαλε πίσω από τ’ αυτί δευτερόλεπτα πριν μπείτε στο ιατρείο; Αν όχι, φίλε γονέα, ο παιδίατρος θα το καταλάβει. Και θα σου την πει.
«Τρώει αρκετά λαχανικά;»
Μπορεί το νηπιάκι σου να έχει μόλις 3 γραμμάρια παραπάνω από το κανονικό, αλλά η ερώτηση που σου προκαλεί το πρώτο καρδιοχτύπι δεν τη γλιτώνεις: «Τρώει αρκετά λαχανικά;». Ίσως η σωστή απάντηση να ήταν «μαζεύει ντομάτες από τον βιολογικό μας κήπο, τις πλένει καλά και τις τρώει με αγνό παρθένο ελαιόλαδο», και όχι ότι το απαιτητικό νηπιάκι σου αρνείται πεισματικά να φάει το κοτόπουλό του χωρίς κέτσαπ... Κι ενώ προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί δίνεις κέτσαπ στο παιδί, μπλέκεσαι, μπερδεύεσαι και αναφέρεις ότι το 3χρονο σου τρώει βλέποντας παιδικά μήπως και μπορέσεις να κάνεις καμιά δουλειά!
«Μα γιατί τόση τηλεόραση;»
Όσο μιλάς, τόσο νιώθεις το βλέμμα του γιατρού πέφτει πάνω σου σαν μαχαιριά. Σε ρωτάει πάντα χαμογελαστά, αλλά εσύ το εισπράττεις σαν κατηγορία: «Πόση τηλεόραση βλέπει το παιδί;». Μην προσπαθήσεις να το κάνεις να φανεί καλύτερο απ’ ότι είναι. Το «λίγη… μόνο τα πρωινά πριν πάω δουλειά και τα απογεύματα όταν σιδερώνω», δεν είναι απάντηση. Ο παιδίατρος ξέρει ότι του λες μόνο τα μισά. Σε κοιτάζει με εκείνο το διακριτικό χαμόγελο σαν να λέει: «ναι, σιγά που δεν κάνει binge watching με Πέππα και Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια!».
«Πώς πάμε με την τουαλέτα;»
Κι εκεί που νομίζεις ότι η ανάκριση τελείωσε, βλέπει μια κοκκινίλα στα ευαίσθητα σημεία του παιδιού κι έρχεται η χαριστική βολή. «Πώς πάμε με την τουαλέτα;». Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο προσωπικά. Το παιδί μπορεί να σε έβαλε να βάψεις το καπάκι της τουαλέτας μπλε γιατί «μόνο σε μπλε καπάκι εμπνέεται» ή να ξεχνιέται στο παιχνίδι και να φεύγουν λίγες σταγόνες στο πάτωμα, αλλά σκύβεις το κεφάλι και ψιθυρίζεις ένα σκέτο «καλά». Στον παιδίατρο, το παιδί φαίνεται «τέλειο» κι εσύ απλώς προσπαθείς να κρύψεις (ανεπιτυχώς) λίγη από την αλήθεια της κωμικοτραγικής καθημερινότητάς σου.
Η τελειότητα είναι εχθρός μας…
Όταν γίνεσαι γονιός, δεν σου δίνουν μαζί με το μωρό ένα manual με ξεκάθαρες οδηγίες που πρέπει να ακολουθήσεις. Οι περισσότεροι από εμάς, απλά ακολουθούμε το ένστικτό μας φροντίζοντας να κρατάμε τα παιδιά μας ασφαλή, υγιή και χαρούμενα. Με λίγα λόγια, προσπαθούμε να μεγαλώσουμε ανθρώπους που δεν θα χρειάζονται εντατική και μακροχρόνια ψυχοθεραπεία για να ξεπεράσουν τα παιδικά τους τραύματα γιατί, πολύ απλά, θα έχουν μεγαλώσει με αγάπη και νοιάξιμο. Αυτό ακριβώς διερευνά και ο παιδίατρος όταν μας κάνει όλες αυτές τις ερωτήσεις.
Ο παιδίατρος δεν είναι εχθρός σου. Είναι απλώς εκεί για να σου θυμίζει ότι δεν είναι κακό να κάνεις λάθη. Όλοι έχουμε την ανάγκη να φανούμε «τέλειοι», αλλά αν παρατηρήσεις τον παιδίατρό σου, θα καταλάβεις ότι δεν ψάχνει το «τέλειο». Ψάχνει έναν γονιό που ασχολείται, νοιάζεται και αγαπά άνευ όρων - κι όταν ασχολείσαι, νοιάζεσαι κι αγωνιάς, δεν μπορεί παρά να κάνει και λάθη!
Φεύγοντας από το ιατρείο, σκέφτεσαι όλα αυτά που σου είπε: ότι το παιδί χρειάζεται περισσότερα λαχανικά, λιγότερη οθόνη και πιο αυστηρά όρια, ότι η καθημερινή ρουτίνα και το πρόγραμμα είναι σημαντικά κι ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή έκανες ένα δυο λαθάκια… Στο τέλος της ημέρας, το παιδί σου σε κοιτάζει με αγάπη ακόμα κι αν δεν έχεις απαντήσεις για όλα. Και αυτό είναι το μόνο που μετράει.
