«Ο γάμος δεν ήταν τέλειος. Ποτέ δεν ήταν.
Παντρεύτηκα όταν ήμουν μόλις 22 χρονών. Ανυπομονούσα να ξεκινήσω την καινούρια ζωή που είχα ονειρευτεί. Ήθελα ένα σύντροφο ζωής, παιδιά, ένα σπίτι, σκύλο. Ήμουν ένα βήμα πριν να αποκτήσω όλα όσα ήθελα και είχα εκστασιαστεί.
Τα 22 είναι μια πολύ νεαρή ηλικία. Ακόμα μαθαίνεις ποια είσαι, μεγαλώνεις, αλλάζεις και μαθαίνεις.
Με τον άντρα μου είχαμε πολύ όμορφες στιγμές, αλλά μετά από την αποβολή του δεύτερου παιδιού μας, παρατήρησα κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά και των δυο μας.
Δεν ήμουν χαρούμενη, αλλά νόμιζα ότι ήταν απλώς μια περίοδος που περνούσα κατάθλιψη. Νόμιζα ότι θα περνούσε σύντομα και ότι ήμασταν και πάλι καλά.
Ο άντρας μου δούλευε όλη την ημέρα και τα σαββατοκύριακα. Ξεκίνησε έτσι και όσο περνούσε ο καιρός, η κατάσταση χειροτέρευε. Ένιωθα σαν να είμαι εντελώς μόνη μου. Η επικοινωνία μας άρχισε να είναι ανύπαρκτη. Έκλαιγα με το παραμικρό κι εκείνος απομονωνόταν. Δεν πηγαίναμε παρέα μαζί πουθενά.
Όταν έμεινα έγκυος για τρίτη φορά, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ήμασταν και οι δύο πολύ αγχωμένοι και ετοιμαζόμασταν να μετακομίσουμε. Έφτασα να νιώθω τόσο δυστυχισμένη τότε που σκέφτηκα να χωρίσουμε. Φοβόμουν όμως ότι θα απογοητεύσω ένα σωρό κόσμο. Πίστευα ότι δεν ήμουν ικανή να τα καταφέρω μόνη μου και ένιωθα αποτυχημένη. Με ανάγκασα να πιστέψω ότι μίλαγαν οι ορμόνες...
Συνεχίσαμε να έχουμε το προφίλ του ευτυχισμένου ζευγαριού, αλλά δεν βγαίναμε ποτέ έξω οι δύο μας. Δεν είχαμε πια κανένα κοινό ενδιαφέρον και απομακρυνθήκαμε ακόμα περισσότερο.
Ξεκίνησα διαδικασίες για παρένθετη μητέρα μετά την τρίτη αποβολή και μέσα μου υπήρχε η σκέψη ότι αυτή η απόφαση θα τα άλλαζε όλα -και όχι προς το καλύτερο. Ήταν όμως το όνειρό μου να γίνω μαμά και θα το κατάφερνα με όποιον τρόπο. Πριν καν καταφέρουμε να φέρουμε στον κόσμο τα παιδιά μας είχαμε πια γίνοι δυο ξένοι.
Αρχίσαμε να κοιμόμαστε ξεχωριστά. Είπε ότι ροχάλιζα. Κανείς από τους δύο δεν μιλούσε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Συνέχιζα να κρύβω τα συναισθήματά μου, να μην εκφράζομαι σε κανέναν και να υποφέρω μόνη μου. Η οικογένεια και οι κοντινοί μου φίλοι ήξεραν καλά ότι ήμουν εξαντλημένη και δυστυχισμένη. Όταν όμως τολμούσαν να κάνουν την κουβέντα πιο βαθιά και ειλικρινή εγώ ύψωνα τοίχο.
Ήθελα τα παιδιά μου να έχουν και τους δύο γονείς τους στο σπίτι. Δεν ήξερα ποια είμαι εκτός του γάμου μου. Με είχα πια χάσει ολοκληρωτικά. Δεν είχα χόμπι, δεν είχα χρόνο για μένα, υπήρχα μόνο μέσα από τα παιδιά μου.
Δεν είναι όλο αυτό ευθύνη δική του. Μπορούσα κι εγώ να έχω προσπαθήσει περισσότερο για την επικοινωνία μας. Να έχω κάνει τα πράγματα διαφορετικά.
Κατάλαβα όμως ότι δεν ήμασταν πια οι δύο άνθρωποι που παντρεύτηκαν πριν χρόνια. Οι στόχοι της ζωής μας άλλαξαν, θέλαμε πια διαφορετικά πράγματα κι υπήρχαν ορισμένα ζητήματα στα οποία πια δεν μπορούσαμε να συμβιβαστούμε. Δεν ήταν υγιής αυτή η σχέση. Δεν ήταν υγιής εδώ και πολύ καιρό.
Μου πήρε καιρό να τα σκεφτώ καθαρά όλα αυτά. Είμαι όμως βέβαιη ότι ήταν η πιο σοφή απόφαση της ζωής μου -για μένα και για τα παιδιά μου. Είμαι πιο χαρούμενη, πατάω πιο γερά στα πόδια μου και είμαι σε επαφή με τις ανάγκες μου.
Εύχομαι καμιά φορά να μπορούσα να σκέφτομαι έτσι και μερικά χρόνια πριν -αλλά, μάλλον, όλα συμβαίνουν για ένα λόγο.
Έμαθα μέσα απ’ αυτό το ταξίδι, τι πραγματικά θέλω από έναν σύντροφο.
Κι έμαθα και πώς να γίνω κι εγώ καλύτερη σύντροφος.»
