Η Άννα, αν και παντελώς άγνωστή μας, μας έκανε με τα λόγια που έστειλε στη σελίδα μας να νιώσουμε σαν να την ξέρουμε από καιρό.
«Είναι Τρίτη πρωί, 22 Οκτωβρίου.
Κάθομαι με το λάπτοπ στα γόνατά μου δίπλα απ' την κούνια της μικρής μου κόρης. Γράφω, γιατί έχω ήδη μιλήσει πολύ γι' αυτό στους δικούς μου ανθρώπους -κι απ' ό,τι φαίνεται δεν ήταν αρκετό. Γράφω γιατί θέλω να απευθυνθώ όχι στις 2-3 φίλες και στον σύντροφό μου, αλλά σε μια κοινότητα γυναικών και γονιών, σε μια ομάδα ανθρώπων που ξέρω ότι είναι μεγάλη και ξέρω ότι μπορεί να με καταλάβει.
Γράφω γιατί είμαι κομμάτια απ' την κούραση.
Το μωρό επιτέλους κοιμήθηκε, η μεγάλη μου κόρη κι ο μεσαίος μου είναι στο σχολείο.
Δημοτικό κι οι δυο. Το μωρό, το αναπάντεχο δώρο της ζωής μου, δεν είναι ακόμα 10 μηνών.
Ούτε δύο μήνες δεν πέρασαν από τότε που άνοιξαν τα σχολεία και νιώθω σαν να έχει περάσει από πάνω μου τρένο. Σκέφτομαι ότι μέχρι το καλοκαίρι έχουμε τόσους μήνες μπροστά μας και μια πιάνει στ' αλήθεια καμιά φορά απελπισία. Η αϋπνία έχει βαρέσει πάλι κόκκινο λόγω του μωρού. Η λίστα με τα πράγματα που έχω κάθε μέρα να κάνω μεγαλώνει διαρκώς κι εγώ τρέχω από πίσω της να προλάβω.
Αλλά δεν προλαβαίνω.
Τα πιάτα μαζεύονται βουνό, τα άπλυτα ρούχα το ίδιο. Οριακά προλαβαίνω καθημερινά να μαγειρέψω και ήρθε για άλλη μια χρονιά η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει καθόλου -μα καθόλου- ελεύθερος χρόνος για μένα. Η μέρα μου έχει ένα ατελείωτο τρέξιμο από το πρωί ως το βράδυ: το ποδόσφαιρο του Άλκη, το βόλεϊ της Νίκης, τα αγγλικά, το ωδείο, τα παιδικά πάρτι, το σχολείο και των δύο. Παιδική χαρά για το μωρό, παιδίατρος, μια γρήγορη στάση στο σούπερ μάρκετ να πάρω γάλα και ψωμί του τοστ που πάλι τελείωσε και δουλειά απ' το σπίτι.
Χίλια πράγματα κάνω μέσα στη μέρα, αλλά ούτε ένα για μένα.
Βλέπω καμιά φορά τις άλλες μαμάδες, πιο καλοντυμένες, πιο ήρεμες, πιο γελαστές. Νομίζω ότι τα έχουν όλα υπό έλεγχο κι ότι εγώ είμαι ακόμα ένα νιάνιαρο στη μετεφηβεία που αδυνατεί να προσαρμοστεί στις αληθινές ανάγκες της ζωής του.
Έχω ένα σύντορφο μάλαμα, έναν άνθρωπο γλυκό και υποστηρικτό. Έχω έναν σύντροφο όμως που δουλεύει απ' το πρωί ως το βράδυ -γιατί αλλιώς δε βγαίνει.
Κάποιες μέρες νιώθω σαν να έχω μια τεράστια ανηφόρα μπροστά μου. Ξέρω ότι τα παιδιά είναι μικρά ακόμα και όλο αυτό το ατελείωτο τρέξιμο της σχολικής χρονιάς κάποτε θα τελειώσει. Μη με παρεξηγείτε: δεν είμαι μια μαμά δυστυχισμένη. Δεν είναι πάντα όλα τόσο δύσκολα και μαύρα.
Είμαι απλώς μια μαμά, που γράφει τα παράπονά της νιώθοντας σίγουρη ότι θα την καταλάβουν. Ότι δεν θα την πουν γκρινιάρα ή τεμπέλα ή ανεύθυνη...
Και, εντάξει, που ίσως προσπαθεί κάπως να αναβάλει ν' ασχοληθεί με τα ασιδέρωτα που έχουν μαζευτεί βουνό.»
