Αυτό το κείμενο που αλιεύσαμε από τη σελίδα του ψυχολόγου Δημήτρη Πετρούνια, αξίζει να το διαβάσει κάθε γονιός.
«Αυτή είναι η εικόνα του να διδάσκεις. Ναι, διδάσκουμε μαθηματικά, γραφή, ανάγνωση και τόσα άλλα μαθήματα που κάποιοι αμφιβάλλουν κι αν είναι χρήσιμα.
Κάποιοι που κρίνουν τόσο γρήγορα, όμως, δε γνωρίζουν ότι δε διαλέγουμε τα παιδιά μας (εμείς τα αποκαλούμε "παιδιά" μας, η κοινωνία "μαθητές" μας).
Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα παιδιά προλαβαίνουν να φάνε, ότι κοιμούνται τις ώρες που πρέπει, ότι έχουν ησυχία στο σπίτι για να μπορούν να ηρεμήσουν.
Θα ήταν το πιο εύκολο για μας να έρχονταν τα παιδιά "έτοιμα" για μάθηση αλλά έρχονται κουρασμένα, ταραγμένα, πεινασμένα, βαριεστημένα και πολλές φορές εντελώς εκτός ελέγχου. Και είναι φυσιολογικό. Ρώτα όποιον εκπαιδευτικό θέλεις!
Το καθένα έρχεται από έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο, και αυτός ο κόσμος δεν είναι πάντα ήσυχος και ειρηνικός.
Εξάλλου, μη ξεχνάς, ότι τα ίδια συναισθήματα έχουμε και εμείς, μόνο που για μας είναι ευκολότερο να τα επεξεργαστούμε σε αντίθεση με τα παιδιά που ακόμα τα ανακαλύπτουν όλα για πρώτη φορά.
Ο κάθε μαθητής είναι σε εντελώς διαφορετική κατάσταση και εμείς οι εκπαιδευτικοί τον βρίσκουμε εκεί ακριβώς. Τον συναντάμε και μαθαίνουμε να τον αγαπάμε.
Καμιά φορά θα χρειαστεί να τον πιέσουμε να γράψει μεγαλύτερη έκθεση, άλλοτε θα χρειαστεί να πανηγυρίσουμε μαζί του για εκείνο το γκολ στο ποδόσφαιρο (κι ας μην έχουμε ιδέα για αυτό το άθλημα).
Και καμιά φορά πρέπει απλά να κάτσουμε μαζί του στο πάτωμα, όσο κλαίει για κάτι που έγινε, για κάποιο συναίσθημα που έχει και δεν μπορεί να το επεξεργαστεί ακόμα ή γιατί πολύ απλά δεν έμεινε κάποιος άλλος μαζί του στο πάτωμα. Θα μείνουμε εμείς.»
