Μόλις ξεκίνησα το σχολείο, η μητέρα μου εξαφάνισε τα παραμύθια και τα αντικατέστησε με ιστορίες γήινες, πραγματικές και ρεαλιστικές. Τότε, η αγάπη άλλαξε μορφή και σχήμα. Δεν ήταν κόκκινη, αλλά λευκή. Δεν θα εμφανιζόταν ξαφνικά, αλλά θα ερχόταν σαν αέρας που όσο πάει και δυναμώνει. Οι συγγραφείς των παιδικών μου αναγνωσμάτων ξεδίπλωσαν μπροστά μου μια αγάπη που άξιζε γι’ αυτήν να αγωνιστείς, να προσπαθείς και τελικά να την κερδίσεις.
Μια αγάπη που δεν μπορεί να σταθεί αν ο σύντροφός σου δεν σε σέβεται, δεν σε κάνει να γελάς και δεν σε καμαρώνει, αφού ο καλός σύντροφος:
Σε κάνει να νιώθεις ασφαλής
Η αληθινή αγάπη είναι ντυμένη με ηρεμία, ασφάλεια και σιγουριά. Δεν έχει κύματα που σκάνε μα θάλασσες καταγάλανες και ήσυχες σαν λίμνες. Κρατάς το χέρι του συντρόφου σου και ξέρεις πως, ό,τι κι αν συμβεί, θα είναι δίπλα σου να σε κατανοεί και να σε υποστηρίζει. Κι αυτό σου δίνει κάτι πολύτιμο όσο και η αλήθεια: σου δίνει ασφάλεια! Δεν προσπαθείς να κρύψεις τα συναισθήματα ή τις αναποδιές σου, ούτε «διορθώνεις» τον τρόπο σου για να ταιριάξει με τον δικό του. Κατά βάθος (έστω και υποσυνείδητα) ξέρεις πως ό,τι και να κάνεις, δεν θα αλλάξει το τι αισθάνεται για σένα. Και ό,τι και να κάνει, δεν θα αλλάξει το τι αισθάνεσαι γι’ αυτόν.
Δεν ζηλεύει και δεν είναι κτητικός
Η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια και το συναίσθημα ότι ο άνθρωπός σου δεν σου ανήκει, είναι αισθήματα σπάνια σαν λιβελούλες στην πόλη! Όταν αγαπάς αληθινά δεν απαγορεύεις, δεν απαιτείς, ούτε επαιτείς. Δέχεσαι τον άλλον όπως είναι ή πας παρακάτω. Η αληθινή αγάπη δεν μπορεί να σταθεί χωρίς εμπιστοσύνη ή ειλικρίνεια, δεν νοείται να αγαπάς και να είσαι κτητικός. Κι αν νιώσεις κάτι τέτοιο, παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις γιατί η αληθινή αγάπη είναι βελούδινη, δεν έχει αγκάθια και καρφιά.
Αγαπά τις μικρές σου ιδιοτροπίες
Το να αγαπάς τις μικρές ιδιοτροπίες του άλλου δεν είναι κάτι εύκολο. Συνήθως, όταν περνά η πρώτη λάμψη του έρωτα, τα μειονεκτήματα και τα στραβά του άλλου εμφανίζονται θεόρατα, από το πουθενά, και μας απομακρύνουν. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι σπάνιες φορές που οι ιδιοτροπίες του άλλου δεν σε απομακρύνουν, αλλά σε φέρνουν πιο κοντά του. Με κάποιο περίεργο τρόπο τις βρίσκεις χαριτωμένες. Κι αν καμιά φορά σε κάνουν έξαλλη, ξέρεις πως χωρίς αυτές, δεν θα ήταν ο άνθρωπος που αγαπάς και θέλεις να έχεις δίπλα σου.
.jpg)
Μοιράζεται και βοηθά χωρίς να δυσανασχετεί
Κάτι επίσης δύσκολο στη ζωή είναι να μπορείς να μοιράζεσαι τα πάντα: συναισθήματα, προβλήματα, χαρούμενες στιγμές, τους φίλους σου ή το φαΐ σου… Όχι, δεν είναι εύκολο να πληγώσεις την αξιοπρέπειά σου και να ζητήσεις βοήθεια. Δεν είναι εύκολο να παραδεχτείς πως χάνεις τον έλεγχο σε κάποιο κομμάτι της ζωής σου. Δεν είναι εύκολο να μοιραστείς εκείνα που σε κάνουν ευτυχισμένα – είναι δικά σου και τα κατέκτησες με κόπο. Ούτε είναι εύκολο να μοιραστείς τα μυστικά σου. Όταν όμως βρεις εκείνον που αγαπάς, με τον καιρό τα δύσκολα γίνονται εύκολα και καθημερινά. Γέρνεις στον ώμο του και όλα τα δικά σου γίνονται και δικά του.
Σ' αγαπάει ακόμα κι όταν όλα πάνε στραβά...
Κάτι ακόμα που έμαθα με τον δύσκολο τρόπο είναι πως η αγάπη δεν πάει πουθενά. Όταν χωρίζεις, για παράδειγμα, ή όταν μένεις μακριά απ’ τον αγαπημένο σου, η αληθινή αγάπη δεν μετατρέπεται σε αδιαφορία, αντιπάθεια ή μίσος. Μένει εκεί, ακέραιη και δυνατή να σου θυμίζει ότι δεν χάνεται. Δεν είναι νερό να εξατμιστεί. Πολλές φορές μάλιστα σκέφτηκα πως, καταλαβαίνεις αν αγαπάς κάποιον αληθινά όταν τον χάσεις γιατί τότε ξέρεις με σιγουριά πως, παρόλο που δεν είναι στη ζωή σου πια, εσύ θα είσαι δίπλα του σε ό,τι κι αν του συμβεί! Μπορεί όχι ερωτικά, μπορεί όχι πονηρά, όμως θα είσαι εκεί, με υπομονή και υπομονή, να ξεπεράσετε παρέα όλα τα δύσκολα της ζωής. Έστω και σαν φίλοι…
