Βλέπετε το παιδί μου εντελώς ξαφνικά έκανε στροφή 180 μοιρών με το που ξεκίνησε το Γυμνάσιο. Σταμάτησε να διαβάζει και να νοιάζεται για τους βαθμούς και την πρόοδό του.
Προσπάθησα να του μιλήσω γι' αυτό, αλλά το μόνο που εισέπραξα ήταν έναν αργόσυρτο αναστεναγμό και κάτι λέξεις της εφηβικής αργκό που ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρη ότι έχω καταλάβει.
Μου λείπει το παιδί που ήταν πέρσι. Οι συζητήσεις μας, τα αστεία μας και όσα μοιραζόμασταν.
Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι πολλές φορές έχω προσπαθήσει να την προσεγγίσω, παίζοντάς το «κουλ μαμά» - που δεν είμαι σε καμία περίπτωση. Χαίρομαι που ακόμα θέλει να μοιράζεται τα προσωπικά της μαζί μου, αλλά νομίζω ότι κάπου πρέπει να υπάρχει ένα όριο. Δεν είμαι φίλης της. Είμαι η μητέρα της.
Πρέπει να υπάρχει ένας σεβασμός. Έχω μια δουλειά να κάνω. Μια δουλειά που δεν είναι εύκολη και φαίνεται να γίνεται όλο και πιο δύσκολη μέρα με τη μέρα.
Η ανατροφή ενός εφήβου δεν είναι για τους αδύναμους. Πρέπει καθημερινά να αρνούμαι τις επιθυμίες μου για να του δώσω τα μαθήματα ζωής που χρειάζεται για να επιβιώσει. Είναι δύσκολο. Συχνά δεν ανταμείβεται. Με κάνει να αισθάνομαι σαν μια γυναίκα σε μια τοξική σχέση, που δίνει συνεχώς τον εαυτό της, μόνο και μόνο για να λαμβάνει μονολεκτικές απαντήσεις, ή ακόμα χειρότερα, καμία απάντηση.
Ξέρω ότι υπάρχει φως στην άκρη αυτού του τούνελ της εφηβείας. Βλέπω τυχαία τις αναλαμπές της ελπίδας. Θα μου πει ένα μυστικό της, επειδή με εμπιστεύεται. Θα με ευχαριστήσει που την πήγα στα μαγαζιά.
Μια μέρα, θα γίνουμε οι καλύτεροι φίλες. Θα πίνουμε καφέ μαζί και θα μιλάμε επί ίσοις όροις. Αλλά όχι σήμερα. Σήμερα, το να είμαι η μητέρα της και ο προστάτης της προέχει. Θα υπάρξει άφθονος χρόνος όταν θα έχει μεγαλώσει πλήρως και θα μπορεί να καταλάβει.
Πηγή: hewviewfromhome.com
