«Χθες έλαβα ένα μήνυμα από μια φίλη που μου περιέγραφε ένα περιστατικό από τη ζωή του γιου της:
Το αγόρι της πηγαίνει νηπιαγωγείο και χθες κόψανε τη βασιλόπιτά τους. Το μεσημέρι που πήγε να τον πάρει έμαθε ότι παρόλο που ο γιος της κέρδισε το φλουρί, εκείνο βγήκε από την αίθουσα ντροπαλό. Όταν τον είδε κατάλαβε - κρατούσε από το χέρι το κορίτσι που αγαπάει και «θέλω να παντρευτώ μαμά», «η καλύτερη μου φίλη μαμά» ένα επίσης 5 χρόνων κορίτσι που είναι στην ίδια τάξη με εκείνον.
Η μαμά τού έδωσε συγχαρητήρια για το φλουρί, εκείνος όμως δεν έλεγε πολλά. Το κορίτσι φαινόταν στενοχωρημένο, έτοιμο να κλάψει κι η μαμά του κοριτσιού τη ρώτησε τι συνέβη.
Το κορίτσι, όπως και κάποια άλλα παιδιά, είχε στενοχωρηθεί που δεν κέρδισε το φλουρί.
Τότε, το αγόρι της φίλης, άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε από μέσα το φλουρί, άπλωσε το χέρι και της το έδωσε, «πάρ’ το, της είπε, δε θέλω να είσαι λυπημένη!».
Το κορίτσι τον αγκάλιασε με όλη της τη δύναμη, οι μαμάδες συγκινήθηκαν και το συζητούσαν όλη τη μέρα.
Με συγκίνησε κι εμένα, ενώ πάντα μου προκαλεί εντύπωση πόση κοινωνία μεσολαβεί, πόσα πρότυπα, στερεότυπα και φίλτρα στα χρόνια από τη νηπιακή ηλικία μέχρι την ενήλικη, για να περνάνε κάποια αγόρια από το να αγαπούν στο σκοτώνουν τη γυναίκα που αγαπούν·
Αυτό που λείπει από τη ζωή είναι λίγο περισσότερη παιδική αθωότητα... Αυτό που λείπει από τη ζωή είναι η ζωή τελικά».
