«Καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε πραγματικά όταν παρατηρήσουμε το πως μας συμπεριφέρονται τα παιδιά. Και όχι απαραίτητα τα δικά μας, αλλά κυρίως τα ξένα!
Όταν μας κοιτούν με φόβο, μάλλον είναι αυτό που εκπέμπουμε γενικά. Όταν κάνουν πως δεν μας βλέπουν, μάλλον δεν τα κοιτάξαμε κι εμείς αρκετά και ίσως κρατάμε γενικότερα αποστάσεις από τους ανθρώπους.
Όταν μας αντιμιλούν, μάλλον δεν τα προσεγγίσαμε και πολύ ευγενικά και ίσως να γινόμαστε εύκολα αγενής και στην καθημερινότητά μας.
Όταν μας χαιρετούν τυπικά, μάλλον δεν αγγίξαμε αρκετά την ψυχή τους και ίσως αυτήν την τυπικότητα να την έχουμε σχεδόν με όλους στη ζωή μας. Όταν μας αντιπαθούν, μάλλον κάποια στραβή μας πλευρά θα είναι πολύ δυνατή και ίσως δεν είναι μόνο τα παιδιά που την βλέπουν...
Όταν πάλι ψάχνουν το χάδι μας, ίσως να τους έχουμε φερθεί τρυφερά και σίγουρα θα είμαστε γεμάτοι από ευαισθησίες!
Όταν αναζητούν την συντροφιά μας, τότε μάλλον κοντά μας περνάνε όμορφα και τα κάνουμε να νιώθουν σπουδαία και μάλλον θα είμαστε άνθρωποι με γλύκα!
Όταν γυρεύουν να παίξουν μαζί μας, βλέπουν το παιδί που ζει μέσα μας να είναι ακόμα ζωντανό και σίγουρα αυτό κάνει στην ψυχή μας να μην χωράει η κακία!
Έτσι πρέπει να διαβάζουμε τους ανθρώπους! Με την αξία και τον σεβασμό που δίνουν στα παιδιά...
Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τους ανθρώπους! Ακολουθώντας το ένστικτο που έχουν τα παιδιά γιατί τα μάτια τους πάντα βλέπουν βαθύτερα».
