Κάποιοι ονομάζουν αυτές τις στερήσεις «θυσίες». Οι μαμάδες μας, όμως, τις ονόμαζαν «αγάπη για τα παιδιά τους». Αυτά που μας έδιναν δεν ήταν δεδομένα όπως νομίζαμε. Τα έκαναν επειδή ήθελαν να μας παρέχουν πάντα το καλύτερο, με όποιο προσωπικό της κόστος. Όπως κάνουμε κι εμείς για τα παιδιά μας.
Μας παρείχαν το καλύτερο, ακόμα κι αν στερούνταν τα πάντα
Πολλές φορές βλέπαμε την μητέρα μας να τρώει τα αποφάγια μας, να έχει τα ίδια ρούχα στην ντουλάπα της για χρόνια ή να αρνείται ευγενικά εξόδους με τις φίλες της για να μας συνοδεύσει σε κάποιο παιδικό πάρτι. Κι όλες αυτές τις φορές, η συμπεριφορά της μας φαινόταν φυσιολογική και αναμενόμενη.
Έβαζαν σε 2η μοίρα τις ανάγκες τους
Το να βάζει σε δεύτερη μοίρα τις προσωπικές της ανάγκες ήταν κάτι δεδομένο για εμάς. Ωστόσο, τώρα που είμαστε στη θέση της, καταλαβαίνουμε πως όλα αυτά που έκανε ήταν μικρές, καθημερινές θυσίες για να μην μας λείψει τίποτα. Η προτεραιότητά της ήμασταν πάντα εμείς, αλλά το έκανε να φαίνεται τόσο εύκολο, που αν καμιά φορά την βλέπαμε να δακρύζει χωρίς λόγο, δεν καταλαβαίναμε γιατί.
Θυσίαζαν τον ύπνο τους για να ονειρευόμαστε εμείς
Μια μαμά, και ειδικά όταν είναι εργαζόμενη, συχνά νιώθει εξαντλημένη. Οι καθημερινές της υποχρεώσεις είναι πολλές και οι ώρες ξεκούρασης ελάχιστες. Κι αυτό, το μάθαμε αφού γίναμε κι εμείς μητέρες. Σήμερα, λοιπόν, μπορούμε να καταλάβουμε πως η μητέρα μας θυσίαζε τον ύπνο της και την ξεκούρασή της ώστε να μπορούμε να εμείς να ζούμε άνετα, σε ένα ήρεμο και τακτοποιημένο περιβάλλον και έχοντας μπροστά μας έναν δρόμο γεμάτο ευκαιρίες. Το διάβασμα, οι ξένες γλώσσες ή οι πολλές δραστηριότητες που επιλέγαμε μας έδωσαν την ευκαιρία να μεγαλώσουμε όμορφα κάνοντας μεγάλα όνειρα για τη ζωή μας! Και η πραγματοποίησή τους, ήταν η δικαίωση της μαμά μας.
Έκαναν οικονομία για τις σπουδές μας
Όταν ήμασταν μικροί, αναρωτιόμασταν γιατί η μαμά μας δεν ανανεώνει συχνά την γκαρνταρόμπα της ή γιατί φοράει το ίδιο τζιν για χρόνια. Τώρα που μεγαλώσαμε, ξέρουμε: η προτεραιότητά της ήμασταν εμείς. Εκτός από τις καθημερινές υποχρεώσεις, όπως το φαγητό, τα φροντιστήρια και οι ξένες γλώσσες που έπρεπε να μάθουμε, φρόντιζε ό,τι περισσεύει να μπαίνει στην άκρη για τις σπουδές μας. Ακόμα κι αν δεν σπουδάζαμε, θα υπήρχαν χρήματα για να κάνουμε μια αρχή στη ζωή μας.
Άφηναν τα πάντα για να μας φροντίσουν όταν ήμασταν άρρωστοι
Δεν είχε σημασία αν δούλευαν, αν έπρεπε να τακτοποιήσουν εκκρεμότητες του σπιτιού ή αν είχαν προγραμματίσει κάτι σημαντικό – όταν αρρωσταίναμε, παρατούσαν τα πάντα για να είναι δίπλα μας! Το πιο σπουδαίο, όμως, είναι πως το έκαναν με αγάπη και τρυφερότητα. Δεν μας φρόντιζαν επειδή έπρεπε, αλλά επειδή ήθελαν!
Συχνά παραμελούσαν τους φίλους τους
Είχα ακούσει πολλές φορές τη μαμά μου να μιλάει στο τηλέφωνο με τις φίλες της και να τους λέει «όχι» σε κάποια πρόσκλησή τους. Ακόμα περισσότερες φορές, πάλι, άκουγα τις φίλες της να παραπονιούνται και να γκρινιάζουν που τις έχει παραμελήσει. Τότε, δεν καταλάβαινα τι ακριβώς συνέβαινε… Σήμερα, όμως, ξέρω πως η μητέρα μου παραμελούσε τους φίλους της για να μπορεί να είναι καλή μαμά.
Μας έδιναν πάντα το τελευταίοι κομμάτι φαγητού
Όταν περίσσευε φαγητό που μας άρεσε, ακόμα κι αν εκείνη είχε φάει το 1/10 από εμάς, φύλαγε πάντα την τελευταία μερίδα για να μας την μοιράσει. Δεν σκεφτόταν ποτέ την δική της πείνα ή απόλαυση. Και μπορεί σήμερα να μην αντιλαμβάνομαι την πράξη της ως θυσία αφού το ίδιο κάνω κι εγώ, όμως βαθιά μέσα μου ξέρω πως αυτές οι μικρές λεπτομέρειες την έκαναν στα μάτια μου την «καλύτερη μαμά του κόσμου».
Οι προσωπικές τους στιγμές ήταν πολυτέλεια
Όλοι γνωρίζουμε πόσο πολύτιμη είναι η ιδιωτικότητά μας και ο προσωπικός μας χρόνος. Όλοι, επίσης, τον ζητάμε και τον διεκδικούμε ώστε να βρίσκουμε την ηρεμία και την ισορροπία μέσα μας. όλοι, εκτός από τις μαμάδες μας… Δεν είναι τυχαίο που λένε πως οι μαμάδες, όταν έχουν μικρά παιδιά, δεν πάνε ούτε στην τουαλέτα μόνες τους! Μία συνθήκη που μπορεί με τα χρόνια να αλλάζει μορφές, αλλά η ουσία παραμένει σταθερή: για μία μητέρα, οι προσωπικές στιγμές ήταν πολυτέλεια.
