«Ο γιος μου είναι έτοιμος να φύγει από μένα.
Τον ένιωθα να απομακρύνεται από μένα για μήνες, αλλά προσπαθούσα να τον κρατήσω πλάι μου, να τον τραβήξω κοντά μου, να μοιράζομαι μαζί του όλα όσα μοιραζόμασταν τα χρόνια που τον έχω στη ζωή μου.
"Θες να παίξεις ένα παιχνίδι; Θες να μαγειρέψουμε μαζί; Μήπως να δούμε την αγαπημένη σου σειρά; Πάμε μαζί στο σούπερ μάρκετ; Χρειάζεσαι καινούρια φόρμα - πάμε για ψώνια;".
Κι όσο προσπαθώ να τον κρατήσω κοντά μου, κοιτάζω τα όμορφα γαλανά του μάτια ψάχνοντας το βλέμμα που με κοίταγε όταν ήταν μικρός, τότε που ήθελε να κάνουμε όλα μαζί, μα δεν το βρίσκω. Αντίθετα, με κοιτάζει σχεδόν αδιάφορα, και σ' ό,τι κι αν του προτείνω μου απαντάει "Όχι".
Προτιμάει να είναι με τους φίλους του, να παίζει μπάσκετ ή να κοιτάζει την οθόνη του κινητού του. Kι όταν είμαστε μαζί στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι, επικρατεί η απόλυτη σιωπή.
Χθες μπήκαμε στο αυτοκίνητο να τον πάω προπόνηση, και δεν ανταλλάξαμε λέξη. Το παιδί μου που τα τελευταία 12 χρόνια μου μιλούσε ασταμάτητα, που με τρέλαινε στις ερωτήσεις και μου έλεγε ακόμα και την πιο μικρή λεπτομέρεια από τη μέρα του στο σχολείο, δεν έβγαλε άχνα.
"Είσαι καλά;", ρώτησα.
"Ναι", μου απάντησε. Αυτό και τίποτε άλλο. Κατά τ' άλλα σιωπή.
Πριν μερικές μέρες βρήκα τυχαία ένα βίντεο απ' όταν ήταν 4 χρονών, και το είδα πάνω από δέκα φορές. Πονούσε η καρδιά μου από το πόσο μου λείπει. Μου λείπει ο γιος μου όταν ήταν μικρός, αυτό το αξιολάτρευτο, ξεκαρδιστικό παιδί που ήταν συνέχεια δίπλα μου και μίλαγε συνέχεια.
Έπειτα, πήγα στο σαλόνι και τον είδα να κάθεται μπροστά από την τηλεόραση παρακολουθώντας έναν αγώνα μπάσκετ. «Θέλω να ξέρεις ότι σ΄ αγαπάω πολύ» του είπα, και με κοίταξε σαν να είμαι τρελή.
Ξέρω ότι είναι φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει. Τα παιδιά μεγαλώνουν, ανεξαρτητοποιούνται και τελικά ανοίγουν τα φτερά τους και πετούν μακριά. Εξάλλου, είναι η τρίτη φορά που βλέπω ένα παιδί μου να μπαίνει στην εφηβεία και να απομακρύνεται από μένα. Και ξέρω ότι μια μέρα θα επιστρέψει - πιο δυνατός, πιο ψηλός, πιο σοφός κι ακόμα πιο αξιολάτρευτος. Θα είναι τότε που θα κάνει τα πρώτα του βήματα προς την ενηλικίωση και θα επιστρέψει με έναν διαφορετικό τρόπο.
Η αποχώρηση, όμως, πονάει. Η αλλαγή, η σιωπή, η απώλεια, πονάνε.
Πονάνε γιατί ξέρω για τρίτη φορά ότι θα πρέπει να τα αφήνω να φεύγουν ξανά και ξανά και ξανά. Πρώτα το γυμνάσιο, μετά το λύκειο, μετά θα αρχίσουν τους φίλους και τα ραντεβού, μετά θα μάθουν να οδηγούν, μετά πανεπιστήμιο, καριέρα, μετακόμιση, γάμος, παιδιά...
Η εφηβεία είναι μια σειρά από μικρούς αποχαιρετισμούς που πονάνε, αλλά πρέπει να γίνουν. Μέχρι να γίνουν αυτό για το οποίο τα μεγάλωνες».
