«Πάντα πίστευα ότι θα ήμουν μια ήρεμη και πολύ ευγενική μαμά που θα διατηρούσε πάντα την ψυχραιμία της και δεν θα ντρόπιαζε ποτέ τα παιδιά της με την συμπεριφορά της. Δεν μου αρέσει να θυμώνω και θεωρούσα ότι ό,τι κι αν συνέβαινε, δεν θα έχανα τον έλεγχο.
Όταν γέννησα το τέταρτο μωρό μου, το μόνο που ένιωθα μέσα μου ήταν οργή. Και ήταν πραγματικά τρομακτικό. Ένιωθα τόσο ντροπιασμένη και άχρηστη. Αυτά τα συναισθήματα ήταν αρκετά για να με βοηθήσουν να συνειδητοποιήσω ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Το να ξεπεράσω την οργή μετά τον τοκετό δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα να το κάνω μόνη μου.
Ο επιλόχειος θυμός είναι διαφορετικός από τον κανονικό θυμό. Έκανα παράλογες σκέψεις και ήμουν εκτός ελέγχου όλη την ώρα. Οτιδήποτε έλεγαν και έκαναν τα παιδιά και ο άντρας μου με εξόργιζαν. Καταλάβαινα ότι ήταν λάθος, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Νόμιζα ότι απέτυχα. Το έλεγα ξανά και ξανά... Απέτυχα. Απογοήτευσα τα παιδιά μου, τον άντρα μου και τον εαυτό μου.
Mια μέρα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Απευθύνθηκα στον γιατρό μου και αποφασίσαμε να ακολουθήσω έναν συνδυασμό φαρμακευτικής αγωγής, συμβουλευτικής και άσκησης.
Μετά από κάμποσο καιρό, η οργή μου υποχώρησε και άρχισα να κάνω πιο χαρούμενες σκέψεις. Κάθε μέρα, βρίσκω νέους τρόπους να αντιμετωπίζω τον επιλόχειο θυμό. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζομαι είναι να κάνω ένα βήμα πίσω και να πάρω τρεις βαθιές ανάσες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σταμάτησα να παλεύω με τις ενοχές μου.»
Πηγή: herviewfromhome.com
