«Τα καλά παιδιά, δεν αντιμιλάν. Πνίγουν μέσα τους την οποία διαφωνία.
Τα καλά παιδιά, κάνουν υπομονή. Συνεχώς. Αλόγιστα. Ακόμα και χωρίς να ξέρουνε τον λόγο.
Τα καλά παιδιά, όλα τα μπορούν. Δεν υπάρχει για αυτά ούτε "δεν μπορώ", ούτε όμως "δε θέλω".
Τα καλά παιδιά, είναι πάντοτε εκεί. Δεν τους δικαιολογείται καμία απουσία.
Τα καλά παιδιά, δεν πέφτουνε, δεν κάνουν λάθη, δεν κουράζονται.
Τα καλά παιδιά δεν σπάνε. Δεν δείχνουν πως πονούν. Τα καλά παιδιά οφείλουν να έχουνε για όλα απαντήσεις…
Και έτσι, τα καλά παιδιά μια μέρα σκάσανε.
Δεν άντεξαν.
Και αρρώστησαν.
Και πέσαν στο κρεβάτι.
Και αναρωτιούνται τώρα όλοι οι γύρω τους "Τι έπαθε; Τόσο καλό παιδί, γιατί κατάντησε έτσι;"».
