Η συγγραφέας και blogger Jessica Urlichs απενοχοποιεί αυτές τις σκέψεις μέσα από ένα υπέροχο και τρυφερό κείμενο:
«Αγαπημένο μου πλάσμα σ' αγαπώ, αλλά μερικές φορές μου λείπω.
Μου λείπουν οι συγκροτημένες σκέψεις που έκανα κάποτε. Οι συζητήσεις, όπου δεν σε διακόπτει κανείς. Το να μπορώ να τελειώσω μια πρόταση χωρίς να ''κολλήσει'' το μυαλό μου σε λέξεις που, ενώ χρησιμοποιώ καθημερινά, εκείνη την ώρα μου διαφεύγουν.
Μου λείπει ο αυθορμητισμός μου. Το ότι έκανα όνειρα, τα οποία, θεωρούσα, ότι θα γίνονταν πραγματικότητα την επόμενη ημέρα.
Μου λείπει η αφηρημάδα μου και το να μην βρίσκομαι σε εγρήγορση όλη την ώρα.
Μου λείπει ο ύπνος. Έχω εξαντληθεί από την πολλή αγάπη και φροντίδα. Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που θα κάνω ποτέ, όμως, ζω και αναπνέω για εσένα. Όμως κάποιες φορές ξυπνάω συντετριμμένη μέσα στη νύχτα.
Μου λείπουν τα κυριακάτικα χουζούρια. Η χαοτική μας καθημερινότητα με κάνει πολλές φορές να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Άλλες στιγμές πάλι, δεν αναγνωρίζω τη φωνή μου - ειδικά όταν σου φωνάζω.
Μου λείπει η χαλαρότητα. Το να μην ανησυχώ τόσο πολύ. Ο κόσμος ποτέ άλλοτε δεν με τρόμαζε τόσο πολύ όσο τώρα. Γιατί ξέρω ότι δεν θα μπορώ να σε προστατεύω για πάντα, ούτε να σε γλυτώσω από οποιονδήποτε πόνο. Θα τα βιώσεις όλα και η καρδιά μου πάντα θα σκιρτάει.
Μου λείπει να μην μοιράζομαι το φαγητό, το κρεβάτι και το σώμα μου. Ο χρόνος με τον εαυτό μου. Να τρώω χωρίς να βιάζομαι και να μιλήσω για τον άντρα μου για σαχλαμάρες.
Μου λείπουν αυτά τα πράγματα μερικές φορές.
Κι όμως, όλα αυτά ωχριούν μπροστά στο χαμόγελό σου. Καθώς σε βλέπω να μεγαλώνεις, νιώθω ότι βρίσκω τον πραγματικό μου εαυτό μου. Σε αγαπάω τόσο πολύ.
Θα επέλεγα να είμαι η μαμά σου κάθε φορά, απλά κάποιες φορές χρειάζεται να κοιτάξω και λίγο τον εαυτό μου, ώστε να μπορώ να είμαι καλύτερη. Για μένα και για σένα.»
