«Αν τα παιδιά σου είναι στη φάση που θέλουν μόνο εσένα για να κοιμηθούν, να φάνε, να παίξουν ή να πάνε βόλτα, αν τα παιδιά σου θέλουν μόνο εσένα όταν είναι άρρωστα, κουρασμένα ή γκρινιάρικα, σε καταλαβαίνω…
Τις τελευταίες 7 μέρες είμαι σπίτι με δύο άρρωστα παιδιά που δεν κάνουν ρούπι χωρίς εμένα. Ακόμα κι όταν ο μπαμπάς τους είναι διαθέσιμος να τα φροντίσει και πρόθυμος να με βοηθήσει, εκείνα ζητούν μόνο τη μαμά. Και τότε, βυθίζομαι σε μια σειρά συναισθημάτων που είναι αντικρουόμενα.
Από τη μία είμαι ευγνώμων που με θέλουν δίπλα τους, που είμαι το ασφαλές τους μέρος και που η αγκαλιά μου τα ηρεμεί στο δευτερόλεπτο. Αισθάνομαι την ανάγκη τους να είναι συνέχεια μαζί μου σαν το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου και ξέρω ότι θα μου λείψει αυτή η φάση όταν περάσει.
Από την άλλη, όμως, νιώθω εξουθενωμένη. Είμαι έτοιμη να καταρρεύσω και χρειάζομαι ένα διάλειμμα. Αισθάνομαι σαν το μπαλάκι του πινγκ πονγκ, που με πετάνε από δω κι από κει από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Κι όποτε νιώθω έτσι, αναρωτιέμαι αν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να φροντίζω τα παιδιά μου και γεμίζω τύψεις…
Αν τα παιδιά σου είναι στη φάση που θέλουν μόνο εσένα, δεν είμαι η κατάλληλη για να σου δώσω συμβουλές. Θέλω απλά να σου πω πως σε καταλαβαίνω. Ξέρω πως είσαι κουρασμένη και πως το μυαλό σου είναι γεμάτο υποχρεώσεις. Σε βλέπω και σε νιώθω. Είμαι εκεί μαζί σου.
Αν τα παιδιά σου είναι στη φάση που θέλουν μόνο εσένα, κάνε κουράγιο. Κάποτε θα περάσει και τότε θα το αναπολείς».
