«Ο σύντροφός μου αναρωτιέται γιατί σηκώνομαι με δυσκολία τα πρωινά...
Κάθε μέρα το ξυπνητήρι μου χτυπάει 20 φορές και δεν το ακούω ποτέ. Τα παιδιά μας έρχονται και σκαρφαλώνουν στο κρεβάτι μας, στριμωχνόμαστε αλλά εγώ συνεχίζω να κοιμάμαι.
Δεν φταίει ο σύζυγός μου που δεν καταλαβαίνει...
Όταν τα μικρά μας ξυπνάνε ουρλιάζοντας το βράδυ επειδή είδαν εφιάλτη, εμένα φωνάζουν.
Όταν το μωρό μας χρειάζεται να φάει, εγώ είμαι αυτή που τρέχω να το θηλάσω ή να του δώσω το μπιμπερό του.
Αν κάποιο από τα παιδιά μας ''βραχεί'' τη νύχτα, εγώ είμαι που αλλάζω τα πιτζαμάκια και τα σεντόνια του.
Όταν έρχονται στο κρεβάτι μας, εμένα θέλουν να αγκαλιάσουν.
Και όταν επιτέλους αποκοιμηθούν, στριφογυρίζουν ή κλωτσούν στον ύπνο τους με αποτέλεσμα να πέφτω απ' το κρεβάτι. Άλλες φορές πάλι, δεν νυστάζουν καθόλου και μένουμε ξύπνιοι με τις ώρες.
Υπάρχουν βράδια που μένω ξύπνια σχεδόν όλη τη νύχτα. Τρέχω από δωμάτιο σε δωμάτιο να βεβαιωθώ ότι όλα είναι καλά και, μερικές φορές, δυσκολεύομαι να ξανακοιμηθώ, οπότε χαζεύω στο κινητό.
Έτσι, όταν χτυπάει το ξυπνητήρι μου, δεν μπορώ να σηκωθώ. Μέχρι βέβαια, να συνειδητοποιήσω την ώρα! Τότε, πετάγομαι όρθια και αναφωνώ ''Πάλι αργήσαμε!''
Κάθε πρωί, όμως, σηκωνόμαι για να τους ετοιμάσω όλους και να μαγειρέψω. Φροντίζω και αγαπάω τα παιδιά μου, όσο εξαντλημένη κι αν είμαι!
Και αυτό είναι που έχει σημασία.»
