«Μεγάλωσα με μια ναρκισσιστική μητέρα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν ο σάκος του μποξ για τα νεύρα της. Προσπαθούσα απελπισμένα να κερδίσω την αγάπη της, αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ.
Γιατί η αγάπη της είχε όρους. Πολλούς και επώδυνους.
Παρόλα αυτά, ήθελα να με αγαπήσει και έτσι προσπαθούσα περισσότερο. Ήμουν υπεύθυνη, καλή μαθήτρια και το δωμάτιό μου ήταν πάντα καθαρό και τακτοποιημένο. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν είχε αποτέλεσμα.
Ήμουν η χοντρή με τα τεράστια μπούτια και δεν ήμουν έξυπνη όσο ο αδερφός μου.
Στον ελεύθερο χρόνο μου διάβαζα ιστορίες για νεαρά κορίτσια που είχαν υπέροχη σχέση με τη μητέρα τους και αναρωτιόμουν τι κάνω λάθος. Όταν η ίδια σου η μητέρα δεν σε αγαπάει, δεν σε συμπαθεί καν, κάτι πρέπει να συμβαίνει με σένα, σωστά;
Δεν μπορούσα να καταλάβω τη μητέρα μου.
Με κοίταζε πάντα με ψυχρότητα, προετοιμάζοντάς με για τον ρόλο της τέλειας νοικοκυράς, στον οποίο όμως δεν μπορούσα να ανταποκριθώ, όσο κι αν προσπαθούσα.
Πάντα θα υπήρχε ένα σημείο με ψίχουλα ή σκόνη ή ένα πιάτο που ξεχάστηκε στον νεροχύτη. Προσπαθούσα να γίνω αυτό που ήθελα, αλλά ό,τι κι αν έκανα της προκαλούσε θυμό.
Σήμερα είμαι 36 χρονών και έχω δημιουργήσει την δική μου οικογένεια. Πριν από τέσσερα χρόνια αποφάσισα να τη βγάλω εντελώς από τη ζωή μου. Πήρα αυτή την απόφαση όταν συνειδητοποίησα πώς φέρεται στο μεγαλύτερο παιδί μου.
Μου το είπε κατάμουτρα μάλιστα ότι δεν το συμπαθεί καθόλου...
Αυτή η γυναίκα δεν άλλαζε ποτέ. Εγώ έπρεπε να αλλάξω προκειμένου να προστατεύσω τα παιδιά μου.
Έτσι διέκοψα κάθε επαφή. Ήταν δύσκολο.
Ποτέ δεν με πλησίασε για να συμφιλιωθούμε, ούτε επικοινώνησε ξανά για να δει τι κάνουν τα εγγόνια της.
Οι ενοχές που ένιωθα με οδήγησαν στο ανάκλιντρο του ψυχολόγου και, πραγματικά, ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου. Μέσα από την ψυχοθεραπεία, κατάφερα να δω ότι δεν έφταιγα εγώ.
Δεν ήμουν ανάξια της αγάπης της μητέρας μου. Δεν ήμουν κακό παιδί. Μια απαίσια έφηβη. Μια ηλίθια γυναίκα... Ήμουν απλώς ο αποδιοπομπαίος τράγος μιας ναρκισσιστικής μητέρας.
Είμαι 36 ετών και προσπαθώ σιγά σιγά να καταλάβω ποια είμαι χωρίς τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες της για το τι θα ήθελε να είμαι.
Τουλάχιστον όμως ξέρω ότι δεν φταίω. Ποτέ δεν ήμουν εγώ το πρόβλημα...»
Πηγή: herviewfromhome.com
