Όταν ο Ronald Μπήκε πρώτη φορά στο σπίτι μου, ήταν 8 ετών. Τότε ήμουν ανάδοχος γονέας αλλά ήξερα ότι, από δω και πέρα, θα είναι ο γιος μου. Ένιωσα ότι ταιριάξαμε αμέσως και πως η συνάντησή μας ήταν μοιραία. Την επόμενη κιόλας μέρα, όταν ρωτήθηκε από τον θεραπευτή του για μένα, απάντησε «Είναι σαν να είμαστε το ίδιο άτομο!».
Μόλις μετακόμισε σπίτι μου, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πόσο άδεια ήταν η ζωή μου χωρίς αυτόν. Πριν τον Ronald, δεν είχα κανέναν να νοιάζομαι και ν αφροντίζω εκτός από τον εαυτό μου. Ο γιος μου, ήρθε και έκανε τη ζωή μου όμορφη και με νόημα!
Μέχρι να γίνει κι επίσημα η υιοθεσία περάσμα από πολλά στάδια και πέρασαν πολλά χρόνια! Όταν όμως ήρθε αυτή η μέρα, 3 χρόνια αργότερα, ο ενθουσιασμός και των δυο μας ήταν απερίγραπτος.
Μετά την επίσημη υιοθεσία, κάναμε ένα μεγάλο πάρτι με όλους τους συγγενείς και τους φίλους μας, και ο Ronald κάποια στιγμή δάκρυσε από ευτυχία… Το όνειρό του να βρει μια παντοτινή οικογένεια είχε γίνει πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, είχε εκπληρωθεί και το δικό μου όνειρο: να γίνω μπαμπάς ενός υπέροχου παιδιού σαν τον Ronald!
Οι φίλοι μας μας έφτιαξαν μια τούρτα που έγραφε «οικογένεια για πάντα» και ο Ronald εξομολογήθηκε πως ήταν η δεύτερη καλύτερη μέρα της ζωής του. Η πρώτη ήταν όταν ήρθε πρώτη φορά στο σπίτι μου… Όσο για μένα, από τότε που έγινα μπαμπάς, κάθε μα κάθε μέρα είναι η καλύτερη της ζωής μου!
Ελεύθερη μετάφραση από lovewhatmatters
