«Μεγάλωσα με έναν αλκοολικό πατέρα, ο οποίος κακοποιούσε λεκτικά και σωματικά την μητέρα μου. Συνήθως ήμουν μπροστά όταν συνέβαινε και όταν ήμουν στο δωμάτιό μου τον άκουγα να ουρλιάζει και να σπάει πράγματα.
Η πρώτη φορά που θυμάμαι να συμβαίνει ήταν όταν ήμουν 4 ή 5 ετών. Με τον αδερφό μου είχαμε λουφάξει σε μια γωνία και ήμασταν πραγματικά τρομοκρατημένοι. Ακούγαμε διάφορους θορύβους και κρυφοκοιτάζαμε έξω από την πόρτα του δωματίου μας. Η παιδική μου ηλικία ήταν γεμάτη φωνές και φόβο.
Tα σαββατοκύριακα, νομίζω, ήταν τα χειρότερα. Ο πατέρας μου ήταν μονίμως μεθυσμένος και χτυπούσε τη μητέρα μου περισσότερο. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το εκφοβιστικό βλέμμα του. Όλο αυτό με στοιχειώνει μέχρι και σήμερα.
Ο πατέρας μου δεν είναι πλέον αυτός ο άνθρωπος. Είναι ακόμα με τη μητέρα μου, ο γάμος τους επέζησε, αλλά με ποιο κόστος;
Όταν μεγάλωσα αρκετά, άρχισα να μπαίνω στη μέση για να σώσω τη μητέρα μου. Στην αρχή απλώς μου φώναζε. Αργότερα, χτυπούσε και εμένα. Δεν υπέφερα στον βαθμό που υπέφερε η μητέρα μου κι έτσι δεν με ένοιαζε.
Ήθελα απλώς να την προστατεύσω. Ένιωθα πως ήταν δική μου ευθύνη, αφού δεν μπορούσε να προστατεύσει τον εαυτό της.
Όταν ήμουν περίπου 10 ετών, προς ντροπή και αμηχανία της μητέρας μου, έγραψα ένα γράμμα στα αδέλφια της και τους παρακάλεσα να έρθουν να μας σώσουν και να μας πάρουν από εκεί. Και ήρθαν, αλλά η μητέρα μου τους έδιωξε. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι κανείς δεν θα έβαζε τέλος σε αυτό το μαρτύριο.
Θυμάμαι ακόμα να ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα γινόμουν ποτέ σαν εκείνη - όσο κι αν φοβόμουν να φύγω. Ξέρω ότι αυτό ακούγεται ψυχρό, αλλά είναι η απόφαση που αναγκάστηκα να πάρω σε πολύ νεαρή ηλικία. Δεν ήθελα ποτέ τα παιδιά μου να ζήσουν κάτι τέτοιο. Να βλέπουν τη μαμά τους να δέχεται βία και να κλαίνε σιωπηλά και αβοήθητα.
Έγινα ο δικός μου προστάτης γιατί δεν υπήρχε κανείς άλλος να με σώσει.
Καθώς μεγάλωνα, συνέχισα να αντιστέκομαι στον πατέρα μου. Δέχτηκα πολλά χτυπήματα, μέχρι και στην εφηβεία μου. Ακόμα με διαλύει όταν το σκέφτομαι, επειδή προσπάθησα τόσο σκληρά να το ξεπεράσω.
Μέχρι σήμερα θυμώνω με τη μητέρα μου ωστόσο, προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους έμεινε. Ήταν μια απόφοιτος λυκείου που μεγάλωσε με το παραμύθι ότι ο γάμος είναι για πάντα και το διαζύγιο είναι αποτυχία. Οι γονείς της είχαν ένα άσχημο διαζύγιο, η ίδια και τα αδέλφια της χωρίστηκαν, και δεν ήθελε αυτό για τα παιδιά της.
Τα χρόνια πέρασαν και έχω καταφέρει να συγχωρέσω και τους δυο γονείς μου. Αναπόφευκτα όμως ότι πέρασα, διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου. Έχω προβλήματα εμπιστοσύνης και δέσμευσης μέχρι σήμερα. Επίσης, δεν έμεινα ποτέ με κάποιον που μου ύψωσε έστω και τη φωνή του, πόσο μάλλον με κάποιον που προσπάθησε να με χτυπήσει.
Όταν έφυγα από το σπίτι των γονιών μου, αποφάσισα να μην υπάρξω ποτέ ξανά θύμα. Θα κάνω τα πάντα για να προστατεύσω τα παιδιά μου!
Δεν κάνω ποτέ πίσω σε έναν καβγά και δεν είμαι καθόλου βίαιη. Όταν θυμώνω φροντίζω να κάνω ένα διάλειμμα για να ηρεμήσω και δεν σήκωσα ποτέ το χέρι μου ούτε στα παιδιά μου ούτε σε κανέναν άλλον.»
Πηγή: cafemom.com
