«Είμαι ενθουσιασμένη που έγραψα την κόρη μου ενόργανη γυμναστική. Είναι ένα ατρόμητο και πεισματάρικο πλάσμα, μόλις 3 χρονών, που του αρέσει να κρεμιέται από δέντρα, να σκαρφαλώνει και να κάνει ακροβατικά. Έχει μέσα της τόση πολλή ενέργεια, που πραγματικά πιστεύω ότι ο αθλητισμός θα της κάνει καλό.
Ήξερα ότι θα αγαπήσει την ενόργανη γυμναστική. Και την αγάπησε. Τόσο πολύ. που όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, έπεσε στο πάτωμα, φωνάζοντας "Δεν θέλω να φύγω!". Κλωτσούσε, ούρλιαζε και για να τη μεταφέρω ως το αμάξι χρειάστηκαν τιτάνιες προσπάθειες.
Νομίζω ότι ήταν το πιο έντονο ξέσπασμα της κόρης μου. Δεν μπορούσα (και δεν ήθελα!) να κοιτάξω τους άλλους γονείς. Φοβόμουν τις αντιδράσεις τους. Επικεντρώθηκα στο παιδί μου που χτυπιόταν στην αγκαλιά μου, ενώ παράλληλα κρατούσα γερά την αδερφή της από το χέρι για να μη μου φύγει. Η απογοήτευση μου γινόταν όλο και πιο έντονη. Το ίδιο και της μικρής μου.
Υπάρχουν τόσοι τρόποι για να αντιμετωπίσεις τα tantrum, αλλά εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε έναν. Ήμουν εξαντλημένη, δεν άντεχα άλλο. Η διαδρομή μέχρι το αυτοκίνητο μού φαινόταν μεγαλύτερη και από ταξίδι. Ένιωθα μόνη.
Κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε κατά λάθος σε μια άλλη μαμά. Μας κοιτούσε. Περίμενα να δω την αποδοκιμασία στο πρόσωπό της. Αλλά όταν πέρασα από δίπλα της, μου είπε απλά ''τα έχω περάσει και εγώ, μη μασάς''. Τα λόγια της μου έδωσαν δύναμη να φτάσω στο αυτοκίνητο χωρίς να ξεσπάσω σε κλάματα.
Καθώς πάλευα να βάλω την κόρη μου στο καθισματάκι της, άκουσα μια άλλη φωνή πίσω μου. Ήταν ένας μπαμπάς με τα τρία του παιδάκια. Χαμογελώντας μου είπε ''Δύσκολη μέρα σήμερα ε; Χτες το έζησα και εγώ… τριπλά. Θες βοήθεια;''.
Τον κοίταζα με ανοιχτό το στόμα. Στα λόγια του δεν υπήρχε καμία κριτική, μονάχα κατανόηση. Ένας γονιός συμπαραστεκόταν σ’ έναν άλλον.
Πραγματικά δεν θυμάμαι πώς την έβαλα στο κάθισμα του αυτοκινήτου, αλλά θυμάμαι ότι έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι. Το βράδυ είχαμε φιλιώσει και η εξάντληση με είχε νικήσει. Αναρωτιόμουν αν η ενόργανη ήταν τελικά καλή ιδέα.
Χάζεψα τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει από το πρώτο της μάθημα στο κινητό μου. Το χαμόγελό της ήταν φωτεινό.
Έκλεισα τα μάτια μου και αναστέναξα. Η αξία μου ως μαμά δεν μετριέται από τα ξεσπάσματα του παιδιού. Θα έπρεπε να το ξέρω και να μη με απασχολεί. Και όπως λέει και μια φίλη μου ''Αν δεν έχεις γίνει θέαμα με το παιδί σου έστω μια φορά στη ζωή σου, είσαι καν μάνα'';
Στις μαμάδες, λοιπόν, που μεγαλώνουν πεισματάρικα και άγρια παιδιά. Στις μαμάδες που γίνονται θέαμα στον δρόμο. Στις μαμάδες που τα αυτιά τους βουίζουν από τις κραυγές των παιδιών τους. Στις μαμάδες που κλαίνε και αμφισβητούν τον εαυτό τους. Δεν είστε μόνες.
Όλοι κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Χάρη σε δυο άγνωστους γονείς, μπορώ σήμερα να πω σε μια άλλη μαμά ''μη μασάς''.»
Πηγή: herviewfromhome.com
