«Αυτή είναι η πρώτη φορά στη… μητρική μου καριέρα που μπορώ ειλικρινά και απ’ τα βάθη της καρδιάς μου να πω αυτά τα λόγια: νικήθηκα. Δεν αντέχω άλλο.
Έχω περάσει πολλά, έχω βιώσει πολλά σκαμπανεβάσματα, είχα τα πάνω μου και τα κάτω μου συναισθηματικά. Έχω νιώσει λύπη, θυμό, μετάνοια. Έχω μετανιώσει για πράγματα, έχω κλάψει. Τίποτα απ’ όλα αυτά όμως δεν μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτό που νιώθω τώρα.
Τα παιδιά μας είναι άρρωστα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω πολλά για να τα βοηθήσω. Μπορεί να μην έχουν κάτι σοβαρό, αλλά τα βλέπω ξανά και ξανά να αποδυναμώνονται, να χρειάζονται φροντίδα, να υποφέρουν. Μετά γίνονται πάλι καλά, και μετά πάλι κάτι συμβαίνει.
Κι όλο αυτό με έχει εξαντλήσει.
Αλλά, φυσικά, δεν είναι μόνο αυτό.
Κάθε μέρα ξυπνάω κι αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω μέχρι το βράδυ. Κάθε βράδυ πάω για ύπνο και ξέρω ότι έχω τουλάχιστον 3 ώρες αϋπνίας και αγωνίας πριν καταφέρω να κλείσω τα μάτια μου για μια-δυο ώρες μέχρι το πρωί. Φοβάμαι ότι χάνω το μυαλό μου από την πίεση, από την κούραση, από την μοναξιά.
Το τελευταίο εξάμηνο πάθαμε όλοι κόβιντ, ο ένας μετά τον άλλον. Και μετά ξανακολλήσαμε. Δεν πέρασε βδομάδα χωρίς ανησυχία, βήχα, πυρετό ή ένα ραντεβού με παιδίατρο.
Ξέρω ότι υπάρχουν ένα σωρό γονείς νιώθουν ακριβώς όπως εγώ. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη μαμά που κουράστηκε να σηκώνει στους ώμους της όλα τα βάρη του κόσμου. Ξέρω ότι αυτός ο κύκλος βίαιης μοναξιάς και ατελείωτης εξάντλησης κάποτε θα κλείσει. Αλλά δεν μπορώ να μην το πω, δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ: νικήθηκα. Η ζωή με νίκησε.
Θα ήθελα να έχω όμορφα λόγια συμπαράστασης να μοιραστώ, λόγια που θα έδιναν κουράγιο και δύναμη στις νέες μαμάδες. Αυτή τη στιγμή όμως, δεν έχω κάτι τέτοιο να πω.
Αυτό που έχω να πω είναι ότι ξέρω ότι οι μέρες είναι τεράστιες και οι νύχτες ακόμα μεγαλύτερες. Ξέρω επίσης πόσο στα όριά σου μπορεί να σε φέρει το άγχος..
Για τους γονείς που δουλεύουν και που συνέχεια παλεύουν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε δουλειά και παιδιά, για τους γονείς που τσακώνονται όταν μοιράζουν τις δουλειές, που φεύγουν σκαστοί απ’ το γραφείο για να πάνε το παιδί στον γιατρό, που κάνουν και ξανακάνουν τις ίδιες κουβέντες μεταξύ τους. Για όλους αυτούς γράφω σήμερα και θέλω να τους πω ότι δεν είναι μόνοι. Ότι είμαστε πολλοί. Ότι σίγουρα μια μέρα όλα αυτά θα είναι παρελθόν.
Τώρα νιώθουμε νικημένοι, αλλά στο τέλος είμαστε εμείς αυτοί που θα νικήσουμε.»
