Τηλεργασία = δουλειά όλη μέρα
Η δουλειά πολλές φορές με κυνηγά και μετά το καθιερωμένο οκτάωρο, αφού είμαι σπίτι και άρα διαθέσιμη όλη την ημέρα. Καλώς ή κακώς, όταν δουλεύεις απ' το σπίτι, τα όρια διαστρευλώνονται και χάνεις το μέτρο ακόμα κι εσύ η ίδια. Δεν «αφήνεις τη δουλειά πίσω σου» όταν κλείνει την πόρτα του γραφείου, ούτε αφήνεις τις οικογενειακές έγνοιες πίσω σου όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού. Ζεις σε δύο σύμπαντα παράλληλα, προσπαθώντας να είσαι τέλεια και στα δύο ταυτόχρονα.
Εκπαίδευση δύο ταχυτήτων και «αδικημένα» παιδιά
Εκτός από την τηλέργασία, στη ζωή μας μπήκε και η τηλεκπαίδευση. Στο πρώτο lockdown βρεθήκαμε σπίτι 4 άνθρωποι που έπρεπε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της εποχής: οι δυο ενήλικες να δουλέψουν απ' τον υπολογιστή του σπιτιού, και δυο παιδιά που έπρεπε να «πάνε» σχολείο διαδικτυακά.
Αυτή τη φορά η πραγματικότητα είναι διαφορετική αλλά εξίσου περίεργη: εγώ κι ο σύζυγός μου δουλεύουμε από το σπίτι, αλλά τα δυο παιδιά μας ακολουθούν διαφορετικό πρόγραμμα. Ο μικρός πηγαίνει κάθε πρωί στο σχολείο, ενώ ο μεγάλος κάνει τηλεκπαίδευση. Οι καβγάδες τους δεν περιγράφονται, αφού ο ένας ζηλεύει τον άλλον. Η ζήλεια τους δεν έχει πραγματικό υπόβαθρο, αλλά το ότι ο ένας μένει στο σπίτι κι άλλος όχι, είναι ένας καλός λόγος για να «φαγώνονται» μεταξύ τους!
Η κακή ψυχολογία των παιδιών φέρνει και πολλούς καβγάδες
Για την ακρίβεια, οι καβγάδες τους δεν οφείλονται μόνο στην διαφορετική εκπαίδευση που ακολουθούν, αλλά και στην κακή τους ψυχολογία. Παρότι δεν φάνηκε από την αρχή, οι γιοι μας έχουν επηρρεαστεί πολύ από τις νέες καταστάσεις που βιώνουμε και ξεσπούν ο ένας στον άλλον.
Όλη μέρα βρίσκουν ασήμαντες αφορμές για να τσακώνονται, ενώ πολύ συχνά καταλήγουν σε αδικαιολόγητα κλάματα. Εγώ και μπαμπάς τους έχουμε αναλάβει τον ρόλο του διαιτητή και η κατάσταση είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα. Ωστόσο, τα βράδια τους βρίσκουμε στον καναπέ να συζητούν τους προβληματισμούς τους και να δίνουν κουράγιο ο ένας στον άλλον. Κάτι είναι κι αυτό...
Οι δουλειές του σπιτιού μοιάζουν ακόμα πιο πολλές από πριν
Οι δουλειές του σπιτιού είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της νοικοκυράς. Πάντα είναι πολλές και δεν τελειώνουν ποτέ! Μετά την εμφάνιση του κορονοιού, όμως, είναι ακόμα περισσότερες αφού πρέπει να απολυμαίνονται τα πάντα πολλές φορές τη μέρα, ενώ πρέπει να φωνάζεις διαρκώς για τα παπούτσια που δεν πρέπει να μπουν στο σπίτι ή τα ρούχα που πρέπει να αλλαχτούν με το που μπαίνεις στο σπίτι.
Κάτι άλλο που συνεοιδητοποίησα κάνοντας τηλεργασία εδώ και οχτώ μήνες, είναι πως συνέχεια παρατηρώ ανειλημμένες υποχρεώσεις στο νοικοκυριό! Παλιότερα δεν έδινα τόσο μεγάλη προσοχή στην σκόνη που βρίσκεται στην γωνία πίσω από το γραφείο μου, για παράδειγμα. Όσο είμαι όλη μέρα σπίτι, όμως, βλέπω συνεχώς ατέλειες ή κρυμμένες βρώμικες γωνιές που με στοιχειώνουν! Και παρότι δουλεύω αρκετές ώρες, νιώθω υποχρεωμένη να είναι όλα στην εντέλεια αφού... είμαι στο σπίτι!
Η οικογένειά μου με θεωρεί (κι άλλο!) δεδομένη
Πρόκειται για παραλογισμό, το ξέρω, όμως το υποσυνείδητο συχνά λειτουργεί περίεργα. Το χειρότερο, όμως, είναι πως δεν λειτουργεί μ' αυτόν τον τρόπο μόνο σε μένα, αλλά σε όλη μου την οικογένεια. Τόσο τα παιδιά όσο κι ο άντρας μου θεωρούν δεδομένο ότι το μεσημέρι πρέπει να υπάρχει ζεστό φαί στο τραπέζι, αδυνατώντας να καταλάβουν πως ναι μεν είμαι σπίτι, αλλά είναι σαν να μην είμαι, επειδή δουλεύω.
Η ψυχολογία μου πέφτει όλο και πιο πολύ
Η αλήθεια είναι ότι βγαίνω σπάνια από το σπίτι, δεν βλέπω σχεδόν καθόλου τους φίλους μου και με τον άντρα μου συζητάμε κυρίως για τα προβλήματα της τελευταίας περιόδου. Κυκλοφορώ όλη μέρα αχτένιστη, άβαφη και με μία παλιά φόρμα, προσπαθώντας να ανταποκριθώ στις σκληρές απαιτήσεις της δουλειάς, τις ακόμα σκληρότερες απαιτήσεις των παιδιών και να κρατάω την οικογένεια σε μια ισορροπία. Όλη μέρα είμαι στο πόδι, και το βράδυ μένω άυπνη από το άγχος και τις ενοχές ότι δεν έκανα τα πάντα όπως έπρεπε. Οι αντοχές, όμως, τελειώνουν. Η ψυχολογία μου καταρρέει και συχνά νομίζω πως βρίσκομαι ένα βήμα πριν από την κατάθλιψη.
Έχω φτάσει στα όρια της (σωματικής & ψυχικής) εξάντλησης
Είμαι κι εγώ μία μαμά όπως κι εσείς που κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ εν μέσω πανδημίας. Όμως το καλύτερο που μπορώ μοιάζει πολύ λίγο, δεν αρκεί για να είναι η οικογένειά μου καλά. Κι εγώ, νιώθω πως έχω φτάσει στα όρια της σωματικής και ψυχικής εξάντλησης. Το μόνο που θέλω είναι να βρεθεί το εμβόλιο γρήγορα και να επανέλθουμε στην προηγούμενη ζωή μας, πριν πεθάνουν κι άλλοι άνθρωποι, πριν καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία και πριν διαλυθεί ψυχολογικά η οικογένειά μου.
Το μόνο που με ανακουφίζει σε όλη αυτή την κατάσταση, είναι οι άλλες μαμάδες που συναναστρέφομαι. Εκείνες με καταλαβαίνουν και με παρηγορούν γιατί περνούν τα ίδια με μένα. Γι΄αυτό αφιερώνω αυτό το κομμάτι σε όλες μας. Όλες τις μαμάδες - ήρωες που φτάνουν στα όρια της εξάντλησης εν μέσω πανδημίας, αλλά σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν για χάρη των αγαπημένων τους.
