«Μπορεί να ήμουν 6 χρονών, αλλά θυμάμαι ακόμα το αγαπημένο μου φορεματάκι εκείνη την εποχή. Το φορούσα και προσποιούμουν ότι ήμουν πριγκίπισσα ή διαγωνιζόμενη σε καλλιστεία. Χοροπηδούσα στο κρεβάτι των γονιών μου και έκανα όνειρα για το μέλλον. Ήθελα και εγώ να ζήσω μια συναρπαστική ιστορία αγάπης όπως η Χιονάτη, όπου θα ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Φανταζόμουν έναν όμορφο, ψηλό, μελαχρινό να μου λέει πόσο πολύ με αγαπάει και να με παίρνει να ζήσουμε στο κάστρο του. Ήταν ο πρίγκιπας των ονείρων μου και ανυπομονούσα να τον γνωρίσω.
Στην ενήλικη ζωή μου γνώρισα περισσότερους... βάτραχους παρά πρίγκιπες, άλλα κάποια στιγμή εμφανίστηκε εκείνος που με έκανε να πιστέψω ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Δύο χρόνια αργότερα, παντρευτήκαμε. Ορκιστήκαμε αιώνια αγάπη, τάξαμε ο ένας στον άλλον τον ουρανό με τ' άστρα και ξεκινήσαμε με πολλή αισιοδοξία την κοινή μας ζωή. Κάναμε όνειρα για ένα μεγάλο σπίτι και παιδιά. Απολαμβάναμε να περνάμε χρόνο μαζί και πηγαίναμε πολλές εκδρομές. Όλα ήταν υπέροχα! Νιώθαμε ότι τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία μας.
Πίστευα τόσο πολύ σ' εμάς που αγνόησα κάποια σημάδια, όπως για παράδειγμα την παρεμβατικότητα των γονιών του στη ζωή μας ή το γεγονός ότι ο άντρας μου ήταν αρκετά... φυγόπονος σαν άνθρωπος.
Μετά το δεύτερο παιδί συνειδητοποίησα ότι ο γάμος μας δεν ήταν όπως στα παραμύθια. Υπήρχαν ρωγμές στη σχέση μας, αλλά αυτό με έκανε να προσπαθώ περισσότερο. Θεωρούσα ότι τα πάντα μπορούσαν να διορθωθούν. Άλλωστε, ήμασταν μια γροθιά...
Έκανα λάθος.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμασταν. Είχαμε τρία παιδάκια και εκατομμύρια δουλειές και υποχρεώσεις. Τα χρήματα δεν περίσσευαν και πάντα ήμασταν εκνευρισμένοι. Σταματήσαμε να μιλάμε για εμάς και το μόνο που κάναμε παρέα ήταν να βλέπουμε τηλεόραση.
Δεν ήμασταν ευτυχισμένοι. Παρά τα τρία όμορφα παιδιά μας, αυτό που υπήρχε μεταξύ μας ήταν θλίψη και απογοήτευση. Ένιωθα μοναξιά επειδή ζούσα με έναν άντρα που δεν έμοιαζε πια με τον πρίγκιπά μου. Πονούσα γιατί έβλεπα ότι είχαμε παράλληλες ζωές.
Όταν πραγματικά μιλούσαμε, η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από τα παιδιά, τη δουλειά και τα αμέτρητα προβλήματα υγείας του. Εκείνος έβρισκε παρηγοριά στο κινητό του τηλέφωνο και στα χόμπι του.
Εγώ κουβαλούσα ένα τεράστικο οικονομικό και συναισθηματικό φορτίο. Άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Απέφευγα φίλους και οικογένεια. Δεν ήθελα να βλέπω κανένα. Οι καβγάδες μας ήταν πολλοί και έντονοι.
Ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι δεν θα γερνούσαμε μαζί, αλλά οτιδήποτε άλλο μας τρόμαζε γι' αυτό και κάναμε τα στραβά μάτια. Η σχέση μας όμως είχε γίνει ανυπόφορη και δεν μπορούσα να κρύψω τη δυσαρέσκειά μου.
Δεν νοιαζόμασταν πια ο ένας για τα συναισθήματα του άλλου. Δεν κάναμε πια τίποτα μαζί και οι προτεραιότητές μας είχαν αλλάξει. Δεν μπορούσαμε πλέον να επιλύουμε τις συγκρούσεις με εποικοδομητικό τρόπο. Τα καβγαδάκια μας είχαν εξελιχθεί σε κανονικούς καβγάδες. Μείναμε μαζί για τους λάθος λόγους και είχε έρθει ο καιρός να πάρουμε χωριστούς δρόμους.
Με αυτή την απόφαση, έπρεπε να ξαναφτιάξω τις σκέψεις και τα όνειρά μου. Εκείνη τη στιγμή άρχισα να εστιάζω στο τι ήταν σωστό για μένα και άρχισα σιγά σιγά να ξαναβρίσκω τον ενθουσιασμό και την αυτοπεποίθηση μου.
Κάπου εκεί έξω υπάρχει ο άνθρωπός μου. Ο πρίγκιπάς μου. Πιθανότατα έχει γκρίζα μαλλιά ή είναι φαλακρός, αλλά θα θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί με ίσους όρους.»
Πηγή: herviewfromhome.com
