Η Χριστίνα έχει ένα ψιλικατζίδικο στην Αθήνα. Έχει δύο παιδιά, 8 μηνών και 2,5 χρονών, και το ωράριό της είναι εξαντλητικό. Μας έστειλε πρόσφατα το κείμενό της και η ταύτιση ήταν μονόδρομος.
Διαβάστε και θα καταλάβετε.
«Δεν συνηθίζω να γράφω κείμενα και να στα στέλνω σε σάιτ. Συνέβη όμως ένα περιστατικό πριν λίγες μέρες που με εξόργισε κι αφού το κουβέντιασα με φίλες και γνωστές, ένιωσα ότι θέλω να το μοιραστώ και με άλλες μαμάδες, γιατί είμαι σίγουρη ότι θα ταυτιστούν.
Ο πατέρας μου είχε ανοίξει πριν πολλά χρόνια ένα κατάστημα με ψιλικά στη γειτονιά μας. Αυτή τη μικρή επιχείρηση λοιπόν την έχω αναλάβει εγώ εδώ και χρόνια. Ο άντρας μου εργάζεται αλλού, αλλά πού και πού αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη θα έρθει να με βοηθήσει. Τέτοια ανάγκη υπήρχε την προηγούμενη εβδομάδα. Εγώ έλειπα εκτός Αθηνών κι εκείνος πήγε στο μαγαζί με το μωρό και το άνοιξε για μερικές ώρες.
Κάπου εδώ πρέπει να πω το εξής: πηγαίνω συνέχεια στο μαγαζί με το μωρό τα σαββατοκύριακα που είμαστε ανοιχτά. Συνέχεια! Πάμε λοιπόν πίσω στην ιστορία. Ο Αντρέας άνοιξε το μαγαζί, πήρε μαζί το μωρό, πέρασε η μέρα και όλα καλά. Την επομένη, Δευτέρα πια, άνοιξα εγώ. Και άρχισαν τα σχόλια. “Τι γλυκός που είναι ο Αντρέας με το μωρό” και “Είσαι πολύ τυχερή που σε βοηθάει” και “Είδα χτες τον άντρα σου με τη μπέμπα, ε… Καλά, ΦΟΒΕΡΟΣ μπαμπάς!”.
Ε, και τρελάθηκα. Τρελάθηκα γιατί οι ίδιοι άνθρωποι με ‘χουν δει χίλιες φορές με το παιδί. Με ‘χουν δει να γεμίζω ψυγεία, να ανεβαίνω σε ράφια, να μιλάω με προμηθευτές στα τηλέφωνα, να εξυπηρετώ, να σκουπίζω και ταυτόχρονα να παρηγορώ, να ταΐζω, να παίζω, να μιλάω στη μπουμπού μου.
Όλες αυτές οι φορές που έκανα ζογκλερικά και ακροβασίες ανάμεσα στο ρόλο της μαμάς και τον ρόλο της ψιλικατζούς ήμουν απλώς μια ακόμα μητέρα. Όταν ο σύζυγός μου χρειάστηκε να κάνει ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι κάνω κι εγώ καθημερινά τον αποθέωσαν. Και δεν λέω ότι δεν είναι κακός μπαμπάς φυσικά ούτε ότι οι άνθρωποι το είπαν για κακό. Αλλά ένιωσα τόση αδικία!
Αδικία, μάλιστα, που δεν είναι η πρώτη φορά που βιώνω. Και που βλέπω ότι όλες μας βιώνουμε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού. Μια αντίστοιχη ιστορία με μια φουρνάρισσα στην Αμερική είχε κυκλοφορήσει πριν χρόνια. Και τότε είχαμε πολλές εξοργιστεί κι είχαμε μιλήσει για όλες τις αντίστοιχες αδικίες.
Εκείνος πάει το παιδί στην παιδική χαρά και είναι “καλός μπαμπάς” -εσύ είσαι απλώς μια μαμά.
Πάει με το μωρό στο σούπερ μάρκετ και είναι “μπαμπάς που βοηθάει” -εσύ είσαι απλώς μια μαμά.
Φέρνει πίτσα μετά τη δουλειά για να φάτε κι είναι “ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου” -εσύ είσαι τεμπέλα που δεν μαγείρεψες.
Όλες την έχουμε βιώσει αυτή την τρελή διάκριση: είμαστε αυτονόητα οι φροντιστες, οι γονείς. Κι οι σύζυγοί μας θεωρούνται απλώς διακοσμητικοί. Μη σταματάτε να λέτε «μπράβο» στους μπαμπάδες, αν δεν θέλετε. Τουλάχιστον όμως δώστε τα ίδια “μπράβο” και στις μαμάδες, που γίνονται χίλια κομμάτια κάθε μέρα κι όλοι το θεωρούν αυτονόητο.»
