Είναι φυσιολογικό καθώς σ' αυτή την τρυφερή ηλικία δεν έχουν μάθει ακόμα να εκφράζονται ούτε να ελέγχουν τα συναισθήματά τους, με αποτέλεσμα να τα εκδηλώνουν με ουρλιαχτά, δαγκωματιές ακόμα και με χτυπήματα.
Είναι αναμφισβήτητα μια πολύ δύσκολη περίοδος όπου η συμπεριφορά ενός νηπίου μας εξαντλεί, μας μπερδεύει και πολλές φορές -ειδικά όταν συμβαίνει σε δημόσιο χώρο- μας απογοητεύει και μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα. Σ' όλο αυτό, φυσικά, δεν βοηθούν και τα επικριτικά βλέμματα των γύρω μας που μας κοιτούν σαν να είμαστε οι χειρότεροι γονείς του κόσμου!
Μια αναγνώστρια ωστόσο, που βρέθηκε στην πολύ δυσάρεστη θέση να ηρεμήσει το δίχρονο παιδί της όταν το έπιασε υστερία στο σουπερμάρκετ, έμεινε έκπληκτη με την ευγενική χειρονομία μιας άγνωστης κυρίας.
«Συνέβη ξαφνικά όταν περνούσαμε από τον διάδρομο με τα γλυκά. Η 2χρονη κόρη μου ζήτησε μια σοκολάτα και επειδή της αρνήθηκα, έπεσε στο πάτωμα ουρλιάζοντας και κλαίγοντας. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα... άρχισε να χτυπάει το κεφάλι της με τα χέρια της.
Δεν χρειαζόταν να κοιτάξω γύρω μου για να δω πώς με κοιτούσαν οι υπόλοιποι πελάτες. Ήξερα... Κάποιοι θα ήταν ενοχλημένοι, ορισμένοι θα με κοιτούσαν με λύπηση και οι περισσότεροι θα μουρμούριζαν πόσο κακή μαμά είμαι επειδή δεν έκανα τίποτα.
Και η αλήθεια είναι ότι πραγματικά δεν έκανα κάτι. Δεν αντέδρασα με φωνές ούτε με απειλές. Ξέρω πολύ καλά ότι όταν η κόρη μου βρίσκεται σ' αυτή την κατάσταση, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να της χαϊδέψω το κεφαλάκι και να την ρωτήσω αν ήθελε να την αγκαλιάσω. Δεν ήθελε...
Όσο κατάπινα την ντροπή μου και προσευχόμουν από μέσα μου να σταματήσει, είδα μια γυναίκα να με πλησιάζει. Πάγωσα στη θέση μου. Χαμογελώντας μου είπε ''μήπως θέλετε εσείς μια αγκαλιά;'' και χωρίς να περιμένει απάντηση, με αγκάλιασε.
''Μην στενοχωριέστε, μια φάση είναι, θα περάσει. Και ο γιος μου τα ίδια έκανε. Όλες τα έχουμε περάσει, μην νιώθετε άσχημα''.
Ποτέ κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μου είχε φερθεί τόσο ευγενικά. Δάκρυσα από συγκίνηση και χωρίς καμιά ντροπή την αγκάλιασα και εγώ. Βλέποντάς μας η κόρη μου σταμάτησε αμέσως το κλάμα και ήρθε κοντά μας. Λίγο μετά άρχισε να γελάει με την καινούρια της ''φίλη''.
Αυτή η ευγενική χειρονομία, αυτή η μικρή πράξη καλοσύνης κατάφερε να πάρει από πάνω μου την ντροπή, την κούραση της ημέρας και όλες τις στενοχώριες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να γνωρίζεις καλούς ανθρώπους με κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Σ' αυτό τον υπέροχο άνθρωπο, λοιπόν, θα ήθελα να πω το εξής: Σ' ευχαριστώ! Τα λόγια σου μου έδωσαν δύναμη και κουράγιο! Μακάρι όλοι να είχαν την ευγένειά σου».
