«Για μένα η αγάπη δεν έχει όρια και περιορισμούς. Το ίδιο πιστεύω και για την ισότητα. Γι' αυτό και δεν ένιωσα καθόλου περίεργα όταν ζήτησα από τον άντρα μου να με παντρευτεί πριν από μερικά χρόνια.
Καταλαβαίνω ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν θα το έκαναν ποτέ! Άλλωστε, δεν είναι συνηθισμένο και, κακά τα ψέματα, η κοινωνία μάς έχει μάθει πως πρέπει να περιμένουμε τον πρίγκιπα να γονατίσει και να μας ζητήσει σε γάμο. Ακόμα και στις πιο ''ψαγμένες'' ταινίες σπάνια (έως και καθόλου!) θα δεις την πρωταγωνίστρια να κάνει πρόταση γάμου στον καλό της.
Ωστόσο, καθώς περνούσαν τα χρόνια και η σχέση με τον αγαπημένο μου γινόταν πιο σταθερή και πιο ειλικρινής, συνειδητοποίησα ότι δεν χρειαζόταν μια ερώτηση από εκείνον για να με διαβεβαιώσει ότι θέλει να είναι μαζί μου για πάντα.
Ο γάμος είναι μια υπέροχη δέσμευση. Επιλέγεις τον άνθρωπο που θα είναι δίπλα σου στα καλά και τα άσχημα και υπόσχεσαι να τον αγαπάς και να τον στηρίζεις μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος. Αυτό είναι που έχει σημασία και όχι ποιος θα ρωτήσει ποιον...
Έτσι, λοιπόν, το βράδυ μιας Παρασκευής, που για εμάς σημαίνει ''βραδιά ταινίας στο σπίτι με πίτσες'', του έκανα δώρο ένα κομψό ρολόι και τον ρώτησα αν θέλει να παντρευτούμε. Τόσο απλά. Χωρίς υπερβολές και μπουφονισμούς.
''Καλή ιδέα, αφού αγαπιόμαστε''. Απλή ήταν και η απάντησή του.
Για όσους αναρωτιούνται... Όχι, δεν ένιωσε ότι του ''έκλεψα'' τον ρόλο, ούτε ότι είναι λιγότερο ''άντρας''. Δεν θεώρησε ποτέ ότι ο αυθορμητισμός και η αγάπη μου τον ευνουχίζουν.
Με τον άντρα μου έχουμε από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε μέχρι σήμερα μια ισότιμη σχέση με γερά θεμέλια. Παρόλο που έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε, εκείνη η βραδιά αποτελεί από τις πιο ξεχωριστές στιγμές στη ζωή και των δυο μας.
Ποτέ δεν ντράπηκα γι' αυτό που έκανα ούτε το μετάνιωσα. Το μόνο που ήθελα ήταν να παντρευτώ τον άντρα που αγαπούσα. Αυτό έκανα λοιπόν!»
