«Θυμάμαι πριν από 5 χρόνια περίπου να αναφέρω σε μερικούς στενούς μου φίλους ότι σκόπευα να αποκτήσω μόνη μου παιδί. Δεν ήμουν ακόμα σίγουρη και ήθελα να ακούσω την άποψή τους, αλλά και εμένα να μιλάω γι’ αυτό το θέμα έτσι ώστε να αποκτήσω μεγαλύτερη σαφήνεια για το πώς πραγματικά ένιωθα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αντίδραση μιας φίλης. Δεν έκρυψε καθόλου το πόσο αντίθετη ήταν με αυτό. Η έλλειψη υποστήριξης και ενθουσιασμού της με σκότωσε και ένιωσα τεράστια απογοήτευση.
Από μικρό κορίτσι είχα εμμονή με τα μωρά. Μάλιστα, ήθελα να αποκτήσω 11! Είχαμε τότε μια γειτόνισσα έγκυο και θυμάμαι να την ρωτώ αν μπορούσα να φροντίσω το παιδί της μόλις γεννηθεί. Εκείνη είχε δεχτεί και έτσι, περνούσα κάθε μέρα μετά το σχολείο στο σπίτι της.
Όταν ήμουν 12 ετών με εμπιστευόταν τόσο ώστε να μου αφήνει να προσέχω το μωρό της όσο εκείνη έλειπε, αρκεί η μαμά μου να ήταν στο διπλανό σπίτι. Δημιούργησα επίσης μια μικρή ημερήσια κατασκήνωση για τα μικρότερα παιδιά της γειτονιάς μου και σχεδίαζα δραστηριότητες γι' αυτά.
Η αγάπη μου για τα παιδιά ήταν το χόμπι μου.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, το όνειρο της μητρότητας μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Σπούδασα στη Νομική σχολή και αποφοίτησα με άριστα. Μάλιστα, βρήκα σχεδόν αμέσως δουλειά σε ένα πολύ γνωστό και καταξιωμένο δικηγορικό γραφείο. Εστιάζοντας στην καριέρα μου, δούλευα τρελές ώρες! Και όταν δεν δούλευα, διασκέδαζα. Ταξίδευα, μάθαινα ξένες γλώσσες ή πήγαινα σε ακριβά εστιατόρια. Ήμουν πολύ αυθόρμητη.
Στον έρωτα ωστόσο, δεν στάθηκα τόσο τυχερή. Δεν το κυνηγούσα κιόλας… Αντίθετα, οι περισσότεροι φίλοι μου που ήθελαν να γίνουν γονείς, έψαχναν πιο συνειδητά τον κατάλληλο σύντροφο. Κάποιοι μάλιστα, πήγαν και σε γραφείο συνοικεσίων για να βρουν ταίρι.
Όταν με ρωτούσαν αν ήθελα παιδιά, πάντα απαντούσα: "Δεν ξέρω. Είναι μια απόφαση που θέλω να πάρω μαζί με τον σύντροφό μου μόλις τον βρω". Αλλά δεν τον βρήκα ποτέ.
Λίγα χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από το πανεπιστήμιο, κατέρρευσα σωματικά. Τα προβλήματα υγείας ήταν πολλά και έτσι, άλλαξα καριέρα, εστιάζοντας σε ενδιαφέροντα που ανταποκρίνονται περισσότερο σε αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω. Συνέχισα τα ταξίδια και μάλιστα σπούδασα ξανά. Περνούσα όμορφα. Πλησίαζα ωστόσο τα 40 και ακόμα δεν είχα βρει τον κατάλληλο.
Δεν φοβόμουν όμως καθώς οι περισσότεροι φίλοι μου –ακόμα και η ίδια μου η μητέρα-, έγιναν σε μεγάλη ηλικία γονείς. Μου πήρε σχεδόν ένα χρόνο μέχρι να αποφασίσω να αποκτήσω ένα παιδάκι μόνη μου.
Δεν ήταν εύκολο, ανησυχούσα. Φοβόμουν ότι κανένας δεν θα ήθελε να βγει με μια ανύπαντρη μητέρα και ότι θα έμενα για πάντα μόνη μου. Επίσης, αγχωνόμουν και για τα οικονομικά. Τι θα γινόταν αν έχανα τη δουλειά μου; Ή αν χειροτέρευε η υγεία μου.
Θυμάμαι τότε κάποιον να μου λέει ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι σίγουρο. Οι άνθρωποι που βρίσκουν τον έρωτα της ζωής τους καταλήγουν χωρισμένοι, απατημένοι, ακόμα και χήροι. Ευτυχισμένα ζευγάρια μένουν άτεκνα λόγω υπογονιμότητας. Τα πάντα είναι ρευστά.
Σκέφτηκα τη ζωή μου σε μερικά χρόνια και κατέληξα ότι θα ήμουν δυστυχισμένη αν δεν γινόμουν μαμά.
Προσπάθησα μέσω δότη να μείνω έγκυος αλλά δεν τα κατάφερα και έτσι ξεκίνησε η μάχη με την υπογονιμότητα. Αν ήθελα να αποκτήσω παιδί, πιθανότατα θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω και δωρήτρια ωαρίων.
Όλοι με ρωτούσαν γιατί δεν υιοθετούσα, όμως, εγώ είχα τους λόγους μου που ήθελα να γίνω μητέρα με αυτόν τον τρόπο. Ο σημαντικότερος από τους οποίους ήταν η επιθυμία να βιώσω την εγκυμοσύνη, να μεγαλώσω το μωρό μου μέσα στο δικό μου σώμα. Όλες μου οι επιλογές μου βασίζονταν στη λαχτάρα μου να γίνω μητέρα και γι’ αυτό ποτέ δεν έδωσα σημασία σε όσα λέγανε πίσω από την πλάτη μου.
Είτε είσαι ανύπαντρη μαμά είτε δεν θέλεις να αποκτήσεις παιδιά, πάντα κάποιος θα βρεθεί να πει κάτι άσχημο για σένα. Το μόνο ωστόσο, πρόσωπο που μπορεί να με κρίνει είναι το ίδιο μου το παιδί. Ο πανέμορφος γιος μου.
Οπότε δεν με νοιάζει ποια είναι η γνώμη του καθενός επί του θέματος. Η μητρότητα έχει να κάνει μόνο με την αγάπη, όσο περίπλοκο κι αν είναι το ταξίδι που σε οδηγεί εκεί».
Πηγή: yourtango.com
