Σε μια πρόσφατη ανάρτηση μια μητέρα περιέγραψε αυτό που ζει κάθε μαμά με μικρά παιδιά:
«Μια μαμά δεν έχει ποτέ χρόνο...
Ένα πρωί πριν από λίγες μέρες, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν ένα ντους. Μόνο αυτό! Είχα ξυπνήσει με τη δίχρονη κόρη μου πάνω μου. Είχε ιδρώσει και είχε κατουρηθεί.
Ο σύζυγός μου ήταν ήδη στο ντους και ετοιμαζόταν για τη δουλειά. Ξύπνησα τη μικρή μου, τη σκούπισα με μωρομάντηλο, την έντυσα και ετοίμασα τα άλλα δύο μου παιδιά.
Μέχρι να ετοιμαστούν όλοι, φάγαμε πρωινό στις 8:20 και έπρεπε να φύγουμε απ' το σπίτι στις 8:30. Εγώ φορούσα ακόμα τις πιτζάμες μου και ήμουν αχτένιστη.
Είχα δέκα λεπτά στη διάθεσή μου για να κάνω μπάνιο, να βουρτσίσω τα δόντια μου και να ντυθώ. Δέκα λεπτά για να ξυρίσω το μισό πόδι και να γίνω κάπως ευπαρουσίαστη.
Τρέχοντας μπήκα στο μπάνιο. Ενώ βούρτσιζα τα δόντια μου η μεσαία μου κόρη ήρθε κλαίγοντας δίπλα μου.
"Τι συνέβη, μωρό μου;" Συνοφρυώθηκα ελαφρώς γιατί σκέφτηκα αχ, έλα τώρα, τι έγινε πάλι!
''Θέλω τη μαμά μου", είπε και αγκάλιασε τα πόδια μου τόσο τόσο σφιχτά που με δυσκολία μπορούσα να κουνηθώ.
Με άφησε για να μπω στο ντους και γελούσε βλέποντάς με να κάνω μπάνιο βιαστικά, ενώ χόρευα για να τη διασκεδάσω.
Έμεναν τέσσερα λεπτά.
Σκουπίστηκα, ντύθηκα βιαστικά και έβαλα τζελ στα βρεγμένα μου μαλλιά.
Την πήρα από το χέρι και κατεβήκαμε μαζί τις σκάλες.
Αυτό που με ενοχλεί μερικές φορές είναι ότι κανείς δεν νοιάζεται για τον χρόνο που χρειάζομαι για να ετοιμαστώ και να ξεκινήσω αναζωογονημένη τη μέρα μου.
Έχω μόνο δέκα λεπτά για μένα και ίσως ούτε τόσο!
Και τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να μείνουν μόνα τους ούτε γι' αυτά τα δέκα λεπτά.
Ξέρω ότι μια μέρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και θα μου λείψει όλο αυτό, αλλά προς το παρόν νιώθω ότι δεν έχω ποτέ χρόνο.
Και μερικές φορές, κάποιες μέρες όπως τις προάλλες, με πιάνει το παράπονο...»
