Όχι, δεν είμαι ενθουσιασμένη. Αισιόδοξη; Ναι. Ευγνώμων; Σίγουρα. Αλλά ενθουσιασμένη; Με τίποτα. Πώς μπορώ να προσποιηθώ ότι ανυπομονώ για τη ζωή μου με ένα νεογέννητο, όταν ακόμα με στοιχειώνει η πρώτη φορά που το πέρασα;
Όταν γεννήθηκε ο γιος μου πριν από δύο χρόνια, ένιωθα έτοιμη για όλα. Πίστευα ότι θα τα κατάφερνα. Επειδή είχα διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού στα 20, οι γιατροί μου είχαν πει ότι θα δυσκολευόμουν να αποκτήσω παιδιά. Έτσι, λοιπόν, με το αγοράκι μου ένιωθα απίστευτα τυχερή και ευλογημένη γιατί χάρη σε εκείνον θα βίωνα τις χαρές της μητρότητας που τόσο λαχταρούσα.
Το χαστούκι της πραγματικότητας όμως ήταν ηχηρό και πόνεσε. Το μωράκι μου ήταν υγιές και πανέμορφο, αλλά δεν ήμουν χαρούμενη. Ούτε λίγο. Το μόνο που ένιωθα ήταν το συντριπτικό βάρος του άγχους και της δυστυχίας, που με τραβούσε σε μια μαύρη τρύπα στην οποία φοβόμουν ότι θα κολλούσα για πάντα. Ήξερα ότι αγαπούσα τον γιο μου και τον νοιαζόμουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, αλλά την ίδια στιγμή ένιωθα παγιδευμένη.
Ο γιος μου δεν ήταν ένα «εύκολο» μωρό. Είχε παλινδρόμηση, έκανε εμετό συνεχώς, κοιμόταν μόνο στο στήθος μου ή στο στήθος του συζύγου μου και πλάνταζε στο κλάμα αν δεν τον νανούριζες. Με το ζόρι έβγαζα όρθια τη μέρα. Έκλαιγα κάθε φορά που έκλαιγε, δεν κοιμόμουν και δεν μπορούσα να φάω. Μετρούσα τις ώρες και τα λεπτά μέχρι να γυρίσει ο σύζυγός μου στο σπίτι, ώστε να του δώσω το μωρό και να καθίσω στο μπάνιο για να κλάψω με την ησυχία μου.
.jpg)
Όταν οι γύρω μου με ρωτούσαν αν θα έκανα δεύτερο παιδί, δήλωνα κατηγορηματικά «όχι». Δεν ήθελα άλλο παιδί ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον...
Σύντομα διαγνώστηκα με επιλόχειο κατάθλιψη. Άρχισα να επισκέπτομαι ψυχίατρο, ο οποίος μού συνταγογράφησε φάρμακα και με βοήθησε σταδιακά να βγω απ' το σκοτάδι. Καθώς περνούσαν οι μέρες και οι μήνες, ερωτευόμουν όλο και πιο πολύ τον γιο μου και απολάμβανα τον ρόλο της μητέρας. Μάλιστα, αποφάσισα να μείνω στο σπίτι για να τον μεγαλώσω. Είχα περάσει στο άλλο άκρο και ένιωθα δυνατή.
Καθώς πλησίαζαν τα δεύτερα γενέθλια του γιου μου, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα για ένα δεύτερο παιδί. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Ήθελα να χαρίσω στο αγοράκι μου ένα αδερφάκι, αλλά ταυτόχρονα φοβόμουν. Έπρεπε να κόψω τα φάρμακα που παίρνω για να αποτρέψω την επανεμφάνιση του καρκίνου, τα οποία δεν μπορούν να ληφθούν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ακόμη, έπρεπε να συμβιβαστώ με την ιδέα να πάθω ξανά επιλόχειο κατάθλιψη, καθώς οι γυναίκες που το έχουν περάσει ήδη μια φορά είναι πιο ευάλωτες. Και έπρεπε να συνυπολογίσω το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου, τον γιο μου, και να σκεφτώ πώς όλα αυτά θα μπορούσαν να τον επηρεάσουν.
Τελικά, αποφάσισα να μην αφήσω τον φόβο του αγνώστου να κυριαρχήσει στις αποφάσεις μου και να καθορίσει τη μοίρα μου. Αποφασίσαμε να το επιχειρήσουμε για άλλη μια φορά και όλα, ευτυχώς, πήγαν καλά και έμεινα γρήγορα έγκυος.
Καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης έχω τη βοήθεια ειδικού και στις συνεδρίες μας μιλάμε για όλα όσα θα είναι διαφορετικά αυτή τη φορά. Επιπλέον, έχω περισσότερη εμπειρία. Ακόμα φοβάμαι και ανησυχώ για το μέλλον και ειλικρινά δεν ξέρω αν τα πράγματα θα πάνε καλά. Για ένα όμως είμαι σίγουρη: η απόκτηση ενός παιδιού, μου προσφέρει περισσότερη χαρά από ό,τι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Πόσο τυχερή είμαι που θα νιώσω αυτή την ευτυχία δύο φορές;
Πηγή: todaysparent.com
