Τα κάνουμε όλα μόνες μας για να γίνουν σωστά
Είναι γνωστό ότι, αν θες να γίνει μια δουλειά σωστά, πρέπει να την κάνεις μόνος σου. Σ’ αυτήν την παγίδα πέφτουμε κι εμείς οι μαμάδες και καταλήγουμε να κάνουμε μόνες μας ό,τι αγγαρεία υπάρχει, από την πιο μικρή έως και την πιο μεγάλη. Αλλά όλοι ξέρουν ότι δύο καρπούζια σε μια μασχάλη δε χωράνε, ό,τι μαγικό και αν κάνεις. Κι εμείς καταλήγουμε να κάνουμε ταυτόχρονα περισσότερα απ’ όσα μπορούμε και στο τέλος τίποτα δε γίνεται όπως το θέλαμε.
Αφιερώνουμε το 100% του χρόνου και της ενέργειάς μας στους άλλους
Ως μαμάδες, είναι φυσιολογικό να έχουμε διαρκώς κατά νου πώς θα φροντίσουμε τους δικούς μας ανθρώπους και να βάζουμε τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα (και τρίτη, μη σου πω). Αλλά αν ξεχαστούμε για πολύ και αφεθούμε στη δίνη της καθημερινότητας και της κούρασης, μια μέρα δεν θα μπορούμε να τους φροντίσουμε καθόλου. Όταν δεν κρατάμε λίγο χρόνο και ενέργεια για εμάς τις ίδιες, οι συνέπειες έχουν αντίκτυπο σε όλους.
Σκεφτόμαστε διαρκώς ότι θα συμβεί το χειρότερο
Πώς γίνεται να είσαι μαμά και να μη φοβάσαι για τα παιδιά σου κάθε λεπτό της ημέρας; Δύσκολο, σίγουρα, αλλά και αυτό που κάνουμε συχνά, να βλέπουμε παντού κινδύνους και να σκεφτόμαστε το χειρότερο ενδεχόμενο, μόνο καλό δεν κάνει. Ούτε στα παιδιά μας ούτε και σε μας που, αντί να χαιρόμαστε που περνάμε χρόνο μαζί τους, δηλητηριάζουμε το μυαλό μας με σκέψεις μαύρες κι άραχνες.
Δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να αποτύχουν
Είναι αλήθεια ότι καμία μαμά δεν απολαμβάνει να βλέπει το παιδί της να πασχίζει με κάτι και να μην τα καταφέρνει. Παρ’ όλ’ αυτά, η αποτυχία και επανάληψη της προσπάθειας είναι μια διαδικασία που κάνει καλό και όχι κακό στο παιδί. Γι’ αυτό, είναι καλύτερα να το αφήνουμε να προσπαθεί όσο και αν ταλαιπωριόμαστε κι εμείς μαζί του. Δίνοντάς του τη λύση στο πιάτο, απλώς εμποδίζουμε τον φυσικό μηχανισμό του για να μαθαίνει και να εξελίσσεται.
Δίνουμε συμβουλές στις άλλες μαμάδες χωρίς να το ζητήσουν
λες οι μαμάδες χρειάζονται βοήθεια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Ούτε για το ότι πολλές μαμάδες που χρειάζονται βοήθεια, αποφεύγουν να ζητήσουν. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ανακατευόμαστε στη ζωή τους χωρίς καμία ένδειξη ότι το θέλουν. Τι γιατί είναι πολύ απλό: όποιος ανακτέυεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Οπότε, δεν θέλει και πολύ, αντί για ευχαριστώ να ακούσουμε κανένα «δουλειά σου» και να στεναχωρηθούμε τσάμπα.
