«Τα χέρια μου τυλίγονται πιο σφιχτά γύρω από το τιμόνι του αυτοκινήτου και νιώθω τις φλέβες να πετάνε στο μέτωπό μου. Υπενθυμίζω σιωπηλά στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να χάσω την ψυχραιμία μου. Όπως είμαι εγώ κουρασμένη, άλλο τόσο είναι και εκείνη. Επιπλέον, οι ορμόνες της κάνουν πάρτι γι' αυτό και η συζήτησή μας έχει αρχίσει να παίρνει την κατιούσα.
Το γνωστό αίσθημα απογοήτευσης εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα καθώς ακούω την κόρη μου να παραπονιέται. Προσπαθώ να ελέγξω τα νεύρα μου καθώς μού λέει ότι πάλι ξέχασε κάτι στο σχολείο και όταν τη ρωτάω για το διάβασμα με επιπλήττει, λέγοντάς μου ότι δεν την εμπιστεύομαι.
Δεν μου αρέσουν ούτε αυτά που λέει, ούτε το ύφος της. Με ανησυχεί η στάση της, ο άνθρωπος που γίνεται όσο μεγαλώνει και αναρωτιέμαι πού έκανα λάθος.
''Μην πέσεις στην παγίδα. Εσύ είσαι ο ενήλικας'' σκέφτομαι όσο την ακούω.
Ο τόνος της φωνής της είναι γεμάτος περιφρόνηση και γίνομαι έξαλλη σιγά-σιγά. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι απλώς μια φάση που θα περάσει και ότι το παιδί μου έχει πολλά θετικά.
Προσπαθώ να αλλάξω την κουβέντα και να αποφύγω θέματα για τα οποία είναι πολύ πιθανόν να τσακωθούμε. Κάνω ερωτήσεις, απαντάει ψυχρά. Εκνευρίζομαι, το καταλαβαίνει και αρχίζει τη γκρίνια. Έτσι πάει συνήθως...
Τελικά, σπάω και βάζω τις φωνές. Ακούω τις λέξεις που βγαίνουν από το στόμα μου, αλλά δεν είναι σαν να μη τις λέω εγώ. Είναι λόγια σκληρά που δεν είναι κατάλληλα για ένα μικρό κορίτσι. Ωστόσο, ξεχύνονται από μέσα μου γρήγορα και μανιασμένα για αρκετά λεπτά και μετά σταματώ. Εκείνη κάθεται στο πίσω κάθισμα, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, με το σαγόνι της σφιγμένο.
Παραμένουμε σιωπηλές μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι. Βγαίνει πρώτη και παρακολουθώ το μικροσκοπικό της σώμα να μπαίνει γρήγορα στο σπίτι. Κάθομαι με τα χέρια να κρατούν ακόμα σφιχτά το τιμόνι, και αναρωτιέμαι: "Πώς φτάσαμε εδώ;'' Επαναλαμβάνω τη σκηνή στο μυαλό μου από την αρχή ως το τέλος. Δεν είναι όμορφη και δεν είμαι περήφανη για τον εαυτό μου.
Θέλω να πάρω πίσω όλα όσα είπα, αλλά δεν μπορώ! Νιώθω ηττημένη. Νιώθω ντροπή και με πιάνουν τα κλάματα.
Πώς είναι δυνατόν το ίδιο μου το παιδί, που αγαπάω όσο τίποτα άλλο σ' αυτόν τον κόσμο, να βγάζει τον χειρότερο εαυτό μου;
Μπαίνω αργά στο σπίτι. Πέντε άνθρωποι βρίσκονται στην κουζίνα κι όλοι ρίχνουν κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλον για να δουν ποια από τις δυο μας θα κάνει την πρώτη κίνηση. Δεν υπάρχουν πειράγματα ή χαχανητά. Δεν είναι ασυνήθιστο ο αέρας να γίνεται βαρύς όταν η κόρη μου και εγώ μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο. Δεν είναι μυστικό ότι η σχέση μας περνάει κρίση.
Βάζω τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων και σκουπίζω τα ψίχουλα από τον πάγκο, με το μυαλό μου απασχολημένο σε όσα ειπώθηκαν στο αυτοκίνητο. Ο σύζυγός μου πιάνει το βλέμμα μου και ανασηκώνει το φρύδι του. Γνωρίζει πολύ καλά πόσο γρήγορα η κόρη μου και εγώ μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια. Έχει υπάρξει πολλές φορές μάρτυρας στους τσακωμούς μας. Του κάνω νόημα ότι θα μιλήσουμε αργότερα.
Σωριάζομαι στον καναπέ, νιώθοντας απαρηγόρητη. Μετά από λίγο βλέπω με την άκρη του ματιού μου, την κόρη μου να κάθεται δίπλα μου.
Μετά από λίγο πέφτει στην αγκαλιά μου. Είμαστε πολύ καλύτερες όταν δεν μιλάμε. Η σχέση μας είναι δυνατή στη σιωπή. Προς το παρόν τουλάχιστον... Καταλαβαίνω από τη στάση της ότι ζητά εκεχειρία και χαμογελώ.
Δεν θα λύσουμε τα θέματά μας απόψε, όμως, με παρηγορεί η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα τα βρούμε. Τη βλέπω να παρατάει τα πράγματά της στον πάγκο της κουζίνας και αποφασίζω να μην της κάνω παρατήρηση. Να μην της πω ότι πρέπει να είναι πιο οργανωμένη.
Σέρνω το κουρασμένο μου σώμα από τον καναπέ και παρατηρώ το βιβλίο της βιβλιοθήκης της κόρης μου που κάθεται στον πάγκο. Αντί γι' αυτό της γράφω ένα σημείωμα, στο οποίο λέει πόσο πολύ την αγαπώ και πόσο περήφανη νιώθω που είμαι η μαμά της.
Δεν μπορώ να πάρω πίσω όσα είπα. Μπορώ όμως να είμαι πιο προσεκτική την επόμενη φορά. Γιατί θα υπάρξει επόμενη φορά...»
Πηγή: herviewfromhome.com
