Ωστόσο, πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει όταν, για παράδειγμα, δεν συγυρίζει το δωμάτιό της καθημερινά, αλλά προτιμά να το μαζεύει τις Κυριακές ή όταν δεν τελειώνει τα μαθήματά της από την Παρασκευή, αλλά προτιμά να διαβάζει την Κυριακή το μεσημέρι.
Η κούραση και το καθημερινό μου άγχος να είναι όλα στην εντέλεια με καταβάλλουν και πολύ γρήγορα ο θυμός μετατρέπεται σε φωνές και καβγάδες, Κι έπειτα, έρχονται οι τύψεις και η σκληρή συνειδητοποίηση πως φωνάζω για όλα αυτά που κάποτε τη δίδαξα! Έτσι, ξεκίνησα να εφαρμόζω μία μέθοδο τριών βημάτων ώστε να θυμώνω και να φωνάζω όσο το δυνατόν λιγότερο. Και πέτυχε…
Συνήθεια 1η : κοιμάμαι σωστά
Μέχρι πρότινος κοιμόμουν ελάχιστα. Αφού έβαζα την κόρη μου για ύπνο τελείωνα τις δουλειές του σπιτιού, ολοκλήρωνα κάποιες εκκρεμότητες του γραφείου και περνούσα το βράδυ με ασχολίες ή χόμπι που με ευχαριστούσαν. Θεωρούσα πολύ σημαντικό να κάνω τα πράγματα που μου αρέσουν και με γεμίζουν. Ωστόσο, δεν είχα υπολογίσει έναν σημαντικό παράγοντα: ο ελλιπής ύπνος με έκανε ευερέθιστη όλη την υπόλοιπη μέρα!
Τον τελευταίο χρόνο, λοιπόν, φροντίζω να κοιμάμαι νωρίτερα. Αφήνω τις δουλειές του σπιτιού και του γραφείο για τη μέρα και το βράδυ διαβάζω τα βιβλία μου, μιλάω με τους φίλους μου ή βλέπω ταινίες. Πάντα, όμως, φροντίζω να ξαπλώσω στο κρεβάτι πριν τα μεσάνυχτα, ώστε να προλάβω να κοιμηθώ τουλάχιστον 7 ώρες. Η διαφορά στη διάθεση και τις αντοχές μου είναι συγκλονιστική!
Συνήθεια 2η : όταν θυμώνω, μετράω από μέσα μου μέχρι το 10
Κάθε φορά που βλέπω τα παπούτσια πεταμένα ή τα βιβλία της σκορπισμένα στο σαλόνι, νιώθω το αίμα μου να σκαρφαλώνει στο κεφάλι! Η ακαταστασία είναι το αδύνατο σημείο μου και ο μόνος λόγος που χάνω την υπομονή μου και βάζω τις φωνές. Πλέον, όμως, εφαρμόζω την αντίστροφη μέτρηση!
Πριν με καταβάλλει η οργή και αρχίσω να φωνάζω, μετράω από μέσα μου μέχρι το 10 ανάποδα. Κάπου στη μέση, στον αριθμό πέντε, νιώθω ήδη καλύτερα. Μέχρι να φτάσω στο μηδέν, η επιθυμία μου να ξεσπάσω συνήθως έχει υποχωρήσει τελείως. Κι αν δεν υποχωρήσει, έχω τουλάχιστον την ψυχραιμία να δηλώσω με ήρεμη φωνή πως είμαι πολύ θυμωμένη και πηγαίνω σε άλλο δωμάτιο. Βέβαια, κάποιες φορές δεν πιάνει ούτε αυτό, αλλά τουλάχιστον έχει αποτέλεσμα στο 90% των περιπτώσεων.
Συνήθεια 3η : σκέφτομαι πως δεν το κάνει επίτηδες
Κι αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια την οποία, όταν είμαστε εν βρασμώ, δεν την σκεφτόμαστε ποτέ! Όσο, λοιπόν, μετρώ αντίστροφα από το δέκα, σκέφτομαι από μέσα μου πως η κόρη μου, το μικρό μου αγγελούδι, το μόνο που θέλει είναι να περάσουμε χρόνο μαζί.
Όταν αφήνει το σπίτι άνω κάτω δεν το κάνει με στόχο να με εκνευρίσει ή να με θυμώσει. Είναι απλά ένα παιδί που δεν κατάφερα να της μάθω την αξία και τη σημασία της τάξης. Το λάθος είναι δικό μου και όχι δικό της και με τις φωνές δεν θα κερδίσω τίποτα!
Το αποτέλεσμα
Το αποτέλεσμα των τριών, αυτών, συνηθειών, φαίνεται να αποδίδει και έχω σταματήσει να είμαι η υστερική και φωνακλού μαμά. Το πιο σημαντικό όλων είναι πως η μικρή μου το κατάλαβε και το αναγνώρισε: «Μαμά, δεν φωνάζεις όπως παλιά… Σ’ ευχαριστώ που με άκουσες!». Όση προσπάθεια κι αν κάνετε για να παραμένετε ψύχραιμες, πιστέψτε με, αξίζει τελικά τον κόπο!
