«Με συγχωρείτε για την ακαταστασία», «Λυπάμαι πολύ αλλά έτρεχα όλη τη βδομάδα και δεν πρόλαβα να συμμαζέψω» ή «Περάστε στο χάος...συγγνώμη».
Τα λόγια μπορεί να είναι διαφορετικά αλλά σημαίνουν το ίδιο: το σπίτι μου είναι χάλια και ελπίζω να μη με θεωρείτε κακή νοικοκυρά.
Το θέμα όμως είναι ότι, όσες ώρες κι αν καθαρίζω, όσο κι αν με βοηθάει η οικογένειά μου, σχεδόν πάντα το σπίτι μου θα είναι ακατάστατο. Μαντέψτε γιατί! Επειδή στο σπίτι υπάρχουν παιδιά.
Υπάρχουν παιδιά που θα πιούνε νερό από εκατό ποτήρια και μετά θα τα αφήσουν δεξιά και αριστερά σε διάφορα σημεία μέσα στο σπίτι. Θα αλλάξουν ρούχα αμέτρητες φορές μέσα στη μέρα και θα σκορπίσουν τα άπλυτα στο πάτωμα. Θα θέλουν να ξεδιπλώσουν την καλλιτεχνική τους φύση - γι' αυτό παντού υπάρχουν μαρκαδόροι και πλαστελίνες - ακόμα και ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ...
Ναι, σ' αυτό το σπίτι ζούνε παιδιά!
Παιδιά που απολαμβάνουν να με βοηθούν στο μαγείρεμα, αλλά δεν έχουν μάθει να σπάνε αυγά ή να πασπαλίζουν τυρί.
Παιδιά που από τον ενθουσιασμό τους γυρίζουν το κουμπί του μίξερ λίγο πιο γρήγορα, λερώνοντας όλη την κουζίνα.
Παιδιά που λατρεύουν τα σνακ, αλλά όχι να βάζουν τα μπολ τους στον νεροχύτη ή να πετούν τα περιτυλίγματά τους στα σκουπίδια.
Ναι, σ' αυτό το σπίτι υπάρχουν παιδιά και είναι λογικό το σπίτι να είναι μην στην εντέλεια. Δεν θα προσποιηθώ όμως ότι δεν με ενοχλεί. Με αγχώνει πολύ. Σαν να μη φτάνει αυτό, οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες που μου έχουν δημιουργήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κάνουν να νιώθω ανεπαρκής.
Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι κάποιες φωτογραφίες που ανεβάζουν μερικές και δείχνουν μόνο ένα λερωμένο κουτάλι και παρόλα αυτά λένε «Πόσο ακατάστατη είναι η κουζίνα μου!».
Να ήταν το πρόβλημά μου ένα λερωμένο κουτάλι και τι στον κόσμο! Αλλά η πραγματική ζωή δεν είναι έτσι... Υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι σοβαρά να βάλω βόμβα στο σπίτι μου και να αγοράσω ένα άλλο.
Γκρινιάζω όταν καθαρίζω το σπίτι και ρωτάω τον άντρα μου πώς είναι δυνατόν να είναι τέτοιο αχούρι. Εκείνος χαμογελά και μου υπενθυμίζει ότι εδώ μεγαλώνουν παιδιά.
Ξέρω ότι έχει δίκιο. Άλλωστε, αν κοιτάξω γύρω μου φαίνεται...Εδώ ζουν τρία δραστήρια, ζωηρά, χαρούμενα αλλά και ακατάστατα μικρά παιδιά.
Άραγε υπάρχουν πεντακάθαρα σπίτια; Δεν το νομίζω... Εκτός κι αν εννοούμε σπίτια άδεια, στα οποία δεν μένει κανείς.
Είμαι σίγουρη πως μια μέρα το σπίτι μου θα είναι πολύ πιο άδειο και πολύ πιο καθαρό.
Και ενώ σας διαβεβαιώνω ότι δεν θα μου λείψει η ακαταστασία, θα μου λείψει το γέλιο, η δημιουργικότητα και η αγάπη που ξεχειλίζουν σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της ζωής μας.
Δεν αντέχω το ακατάστατο σπίτι μου, αλλά η καρδιά μου δεν είναι ακόμα έτοιμη για όταν θα είναι καθαρό και άδειο. Γι' αυτό και θα είμαι πιο προσηλωμένη στο να βρίσκω την ομορφιά μέσα στο χάος.
Γιατί υπάρχει! Αφού μένουν παιδιά εδώ.
Πηγή: herviewfromhome.com
