Θυμάμαι τη στιγμή που η συσκευή του υπέρηχου διαπέρασε το στομάχι μου και στην οθόνη είδα το μωρό μου, να αιωρείται άψυχο. Περ΄μενα να δω μια κίνηση έστω, ένα σημάδι ότι δεν συμβαίνει αυτό που φοβόμουν, αλλά μάταια.
«Λυπάμαι», μου είπε ο γιατρός, «αλλα η καρδιά του έχει σταματήσει».
Ήξερα από μέρες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την εγκυμοσύνη μου. Στις 11 εβδομάδες, πήγα επειγόντως στον γιατρό ανήσυχη ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και είχα δίκο. Ήταν μια «σιωπηλή αποβολή», όπως μου την περιέγραψαν.
Ήταν δύσκολο, αλλά ακόμα πιο δύσκολο ήταν ότι το πέρασα μόνη μου. Είχα μείνει έγκυος με δωρητή και ήταν πιθανότατα η τελευταία μου ευκαιρία να κάνω παιδί. Είχα περάσει όλη τη διαδικασία ολομόναχη, δεν είχα σε ποιον να ανακοινώσω τα ευχάριστα, ανησυχούσα αν θα γινόμουν καλός γονιός χωρίς τη στήριξη ενός συντρόφου και δεν είχα ένα χέρι να κρατήσει το δικό μου στις αλεπάλληλες εξετάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά και παρά το υψηλό ρίσκο αποβολής που είχα λόγω μιας κατάστασης που λέγεται αδενομύωση, ήλπιζα ότι όλα θα πάνε καλά.
Δυστυχώς δεν πήγαν.
Ήταν η τρίτη αποβολή μου. Είχα περάσει ακόμα δύο και, αν συνέβαινε ξανά, δεν σκόπευα να υποβάλλω το σώμα μου ξανά σε αυτή τη διαδικασία. Λίγο μετά τα άσχημα νέα, βρέθηκα ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι στο σπίτι της μητέρας μου, να κλαίω στην αγκαλιά της.
Όταν αποφασίζεις να κάνεις παιδί μόνη, πρέπει να προσέχεις σε ποιους το λες. Χρειάζεσαι όλη τη θετική ενέργεια που μπορείς να έχεις και όχι κριτική και σχόλια αφ’ υψηλού, όπως εύκολα το κάνουν μερικοί. Εγώ το ανακοίνωσα σε λίγους ανθρώπους, όταν ένιωσα ότι όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν.
Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση, ένιωσα περίεργα, λες και δεν ήμουν πια έγκυος. Δεν πονούσα, δεν είχα αιμορραγία ούτε κανένα άλλο σύμπτωμα. Η επίσκεψή μου στον γιατρό επιβεβαίωσε αυτό που μου είπε το ένστικτό μου, απέβαλλα σιωπηλά.
Και ύστερα, υπέφερα. Και πάλι, σιωπηλά.
Για τις επόμενες εννέα ημέρες θα έπρεπε να κουβαλάω μέσα μου το νεκρό παιδί μου, ώσπου να ανοίξει ημερομηνία για την επέμβασή μου – δεν ήμουν επείγον περιστατικό, βλέπετε. Παρ’ όλ’ αυτά, λίγες μέρες πριν την επέμβαση, άρχισα να αιμορραγώ ενώ ήμουν στο σπίτι. Κάλεσα ασθενοφόρο και σε λίγα λεπτά ήμουν στο νοσοκομείο. Ολομόναχη (η μητέρα μου ζει μακριά). Έτσι διανυκτέρευσα περιμένοντας να μπω στο χειρουργείο την άλλη μέρα. Μόνη, χωρίς ένα χέρι να κρατά το δικό μου.
Ήταν μια τραυματική εμπειρία που δεν θα ήθελα να ζήσει καμιά γυναίκα σ’ αυτόν τον κόσμο. Σωματικά, επανήλθα γρήγορα. Ψυχικά, πάλι, όχι.
Ξέρω ότι, στην πραγματικότητα δεν είμαι κάτι εξαιρετικό, αφού οι εγκυμοσύνες που καταλήγουν σε αποβολή τις πρώτες εβδομάδες είναι πάρα πολλές. Αλλά αυτό δεν φτάνει για να σε παρηγορήσει όταν βρίσκεται ολομόναχη στη μέση μιας τόσο έντονης εμπειρίας – της εναλλαγής μια μεγάλης χαράς με μια μεγάλη απώλεια.
Και δυστυχώς, όσοι δεν είναι δίπλα σου δεν μπορούν να σε στηρίξουν αληθινά. Τα θετικά λόγια τους λέγονται περισσότερο για να αποφύγουν την «σκοτεινή» κουβέντα, παρά για να σε κάνουν να νιώσεις έστω και λίγο καλύτερα.
Οπότε, αποφάσισα να μιλάω για όλα αυτά με κάθε ευκαιρία. Ίσως κάποια γυναίκα εκεί έξω να νιώσει λιγότερο μόνη ή να σιγουρευτεί ότι έχει κάποιον ταγμένο να μείνει δίπλα της πριν ριχτεί στην περιπέτεια μιας εγκυμοσύνης, είτε σύντροφο είτε φίλη είτε την ίδια τη μαμά της.
Πηγή: metro.co.uk
