Η κόρη μου ξεκίνησε παιδικό σταθμό φέτος και η ζωή μου ως γονιός άλλαξε άρδην. Όχι μόνο σε επίπεδο καθημερινότητας, αλλά και όσον αφορά την ανατροφή του παιδιού μου. Βλέπετε, η εμπειρία της με το σχολείο και τον κοινωνικό της περίγυρο μοιάζει πολύ με τη δική μου ως παιδί, σε κάποια πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετική.
Πρόσφατα, η κόρη μου επέστρεψε απ’ το σχολείο και ενώ τρώγαμε μεσημεριανό μου αποκάλυψε ότι ένα αγόρι την έσπρωξε ενώ περίμενε να κάνει τσουλήθρα.
Αμέσως, την ρώτησα αν το είπε στη δασκάλα και μου έγνεψε όχι. Εντάξει, σκέφτηκα, πόσα να δουν και οι δάσκαλοι με τόσα παιδάκια να τρέχουν δεξιά κι αριστερά.
Στο καπάκι, την ρώτησα αν τον έσπρωξε κι εκείνη. «Όχι», μου είπε και άρχισα να φουντώνω και μόνο στη σκέψη ότι κάποιο παιδί μπορεί να έβαζε την κόρη μου στο μάτι και να την παρενοχλούσε επανειλημμένως.
«Αν σε ξανασπρώξει κανείς», της είπα με φωνή γεμάτη σιγουριά για το ορθόν της συμβουλής μου, «να τον σπρώξεις κι εσύ».
Σήμερα, ίσως να μην ακούγεται και τόσο σωστό, αλλά εγώ έτσι μεγάλωσα. Θυμάμαι στα 8 μου, ένα κορίτσι στα μαθήματα κολύμβησης να με τσιμπάει με δύναμη στο μπράτσο για εβδομάδες. Όταν το είπα στη μάνα μου, η αντίδρασή της ήταν «τσίμπα την κι εσύ, αν δεν κάνεις κάτι δεν θα σταματήσει ποτέ».
Αρχικά, βρέθηκα σε σύγχυση. Κάθε φορά που μάλωνα με τ’ αδέρφια μου, η μάνα μου μας έκανε κήρυγμα για το πόσο κακάο είναι να χτυπάς τους άλλους. Όταν την ρώτησα αν είναι σωστό να τσιμπήσω το κορίτσι που με τσιμπάει με βάση τα κηρύγματά της, μου είπε ότι στην κολύμβηση δεν είναι εκείνη παρούσα να μας σταματήσει όπως με τ’ αδέρφια μου. Άρα θα έπρεπε να κάνω κάτι εγώ για να τελειώνει αυτή η κατάσταση. Μου φάνηκε λογικό και δεν την αμφισβήτησα ξανά.
Την επομένη του περιστατικού της τσουλήθρας, περίμενα πώς και πώς να μάθω αν ξανάγινε και πώς αντέδρασε η κόρη μου. Όταν τη ρώτησα μου είπε ότι το αγόρι επανέλαβε την κίνησή του. «Λοιπόν, τον έσπρωξες κι εσύ», της είπα;
Η μικρή με κοίταξε κατάματα και μου έδωσε μια απάντηση που δεν περίμενα ποτέ μου:
«Φυσικά και όχι μαμά. Δεν είναι σωστό να κάνουμε ότι δεν θέλουμε να μας κάνουν και δεν πρέπει να χτυπάμε κανέναν. Του είπα να σταματήσει και φώναξα τους φίλους μου να με στηρίξουν. Κι εκείνος σταμάτησε κι έφυγε».
Αρχικά, απογοητεύτηκα λιγάκι γιατί ήθελα να ζητωκραυγάσω για τον τσαμπουκά της κόρης μου. Ήθελα να ξέρουν όλοι πως δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της και να μην την ενοχλήσει ποτέ ξανά κανείς.
Ταυτόχρονα όμως ένιωσα περήφανη για εκείνη. Είχε το θάρρος να μου πει ότι αυτό που τη συμβούλεψα να κάνει είναι λάθος και πώς είχε βρει μόνη της την καλύτερη δυνατή λύση στο πρόβλημά της. Εγώ είχα ακούσει τη μάνα μου και η κοπέλα εκείνη δεν με ξανατσίμπησε ποτέ. Η κόρη μου είχε φτάσει στο ίδιο σημείο από άλλη διαδρομή, δικής της επιλογής.
Δεν θα σταματήσω να της λέω πως το να υπερασπίζεται τον εαυτό της είναι δικαίωμά της. Αλλά πλέον θα της υπενθυμίζω ότι δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος, αλλά πολλοί και είναι στην κρίση της να επιλέξει εκείνον που θεωρεί σωστότερο.
Πηγή: cafemom.com
