Η πειθαρχία των παιδιών μου είναι από τις πιο δύσκολες προκλήσεις που έχω αντιμετωπίσει ποτέ μου. Ειδικά όταν είμαι κουρασμένη και αγχωμένη, ο αγώνας να παραμείνω ψύχραιμη μοιάζει μάταιος. Παρ’ όλ’ αυτά, καθημερινά μαθαίνω και περισσότερο πώς να διαχειρίζομαι τη ένταση μέσα μου και, κυρίως, πώς να μην επαναλαμβάνω τα λάθη των δικών μου γονιών.
Όταν ήμουν παιδί έτρωγα ξύλο. Η μάνα μου ήταν συνεχώς με μια παντόφλα στο χέρι και αυτός ήταν ο τρόπος της να μς συμμορφώνει. Ώσπου, μια μέρα, μια γειτόνισσα που χρησιμοποιούσε τις ίδιες τακτικές της είπε ότι ένας γείτονας της έστειλε την αστυνομία επειδή τα παιδιά της τσίριζαν. Φοβούμενη μην έρθει η πρόνοια για περαιτέρω έλεγχο, σταμάτησε να τα χτυπάει.
Φαίνεται ότι ο φόβος της επηρέασε και τους γονείς μου, οι οποίοι έκοψαν την παντόφλα την ίδια μέρα κιόλας. Αυτό δε σημαίνει ότι έγιναν διαλλακτικοί και υπομονετικοί. Τη σωματική βία διαδέχθηκαν η λεκτική, η ψυχολογική και οι κάθε λογής τιμωρίες και στερήσεις. Αντικατέστησαν μια αρρωστημένη συμπεριφορά με ένα σωρό άλλες, δηλαδή.
Ξέρω πια πως οι γονείς μου έκαναν απλώς αυτό που είχαν υποστεί και οι ίδιοι όταν ήταν παιδιά, επειδή θεωρούσαν, λανθασμένα, ότι ο φόβος του γονιού και του δασκάλου τους είχε κάνει σωστούς ανθρώπους.
Εγώ, πάλι, όταν έγινα μαμά το πρώτο πράγμα που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ήταν να μην επαναλάβω τίποτα από όσα έκαναν οι γονείς μου σε μένα και τ’ αδέρφια μου.
Οπότε, κάθε φορά που νευριάζω με τον μικρό γιο μου λέω στον εαυτό μου να παραμείνει ψύχραιμος. Του μιλάω ήρεμα και καθαρά και επιμένω μέχρι να καταλάβω που οφείλεται το ξέσπασμα ή η αρνητική αντίδρασή του. Τις περισσότερες φορές η αιτία είναι κάτι που δεν φαίνεται, μια ανάγκη που δεν μπορεί να επικοινωνήσει ακόμη επειδή είναι μικρός – πεινάει, νυστάζει, θέλει προσοχή, δεν ξέρει πώς γίνεται κάτι κλπ.
Με την κόρη μου που είναι μεγαλύτερη και πάει στο σχολείο ψάχνω άλλους τρόπους να διαχειριστώ τις «συγκρούσεις» μας. Δεν μπορώ να της πάρω την προσοχή από αυτό που θέλει ή την εκνευρίζει, οπότε κάθομαι και το συζητάω με τους δικούς της όρους. Της εξηγώ τι έκανε λάθος ή γιατί δεν γίνεται αυτό που θέλει και ζητάω εξηγήσεις και από εκείνη, να μου εκθέσει τη δική της πλευρά.
Όλα αυτά, χωρίς φωνές και εντάσεις, σαν να μιλάνε δύο φίλοι για μια απλή διαφωνία τους.
Αν ψάξω στα παιδικά μου χρόνια, δεν μπορώ να βρω ούτε μία στιγμή που κάποιος μου έδωσε την ευκαιρία να εξηγήσω γιατί έκανα κάτι ή ότι το έκανα κατά λάθος και όχι επίτηδες. Η οργή των γονιών μου ήταν συντριπτική και δεν σου δινόταν καμία ευκαιρία να απολογηθείς έστω πριν καταδικαστείς και τιμωρηθείς.
Συγκρίνω εκείνο το αίσθημα φόβου, με το αίσθημα εμπιστοσύνης που αντιλαμβάνομαι ότι νιώθουν τα παιδιά μου και ξέρω πώς κάτι κάνω σωστά. Και πως βάζω τις βάσεις για να έχουν τα παιδιά μου μια αξέχαστη παιδική ηλικία και όχι για τους λάθος λόγους.
Πηγή: cafemom.com
