Η αλήθεια είναι ότι, πριν γίνω μαμά, θαύμαζα απεριόριστα τη μητέρα μου για την ικανότητά της να είναι παντού και πάντα και να μην αφήνει τίποτα στην τύχη, χωρίς να βεβαιωθεί πρώτα ότι έχει κάνει ό,τι μπορεί για να είναι στην εντέλεια. Από τη στιγμή που έκανα κι εγώ παιδιά, όμως, κοίταξα πίσω και διέκρινα μερικές σκοτεινές αποχρώσεις στην λαμπερή εικόνα που είχα για τη μάνα μου από παιδί.
Είδα, με λίγα λόγια, ότι στο βωμό του να τα έχει όλα υπό έλεγχο, παραμέλησε τον εαυτό της – ξέχασε να ζήσει. Ναι, ήταν στ’ αλήθεια ευτυχισμένη κάθε φορά που μας έβλεπε καλοφροντισμένους και καλοταϊσμένους, αλλά δεν παύαμε να είμαστε η μόνη πηγή ευχαρίστησης για ‘κείνη. Έτσι, όταν εγώ και τ’ αδέρφια μου φύγαμε απ’ το σπίτι εκείνη έμεινε λίγο μετέωρη και όταν χάσαμε τον πατέρα μου, μαράζωσε τελείως.
Η διαπίστωση αυτή με έκανε να θέσω διαφορετικές προτεραιότητες στην καθημερινότητά μου ως εργαζόμενη μητέρα. Αποφάσισα να μην τρέχω πίσω από όλους και από όλα, και να κρατώ χρόνο και δυνάμεις για πιο σημαντικά πράγματα, αφού:
Ο χρόνος είναι αμείλικτος
Όσο σκληρά και αν προσπαθούμε να τον δαμάσουμε, ο χρόνος δεν μπορεί να υπακούσει στις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Ειδικά όταν είσαι μια εργαζόμενη μητέρα, σύζυγος και νοικοκυρά, ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός για όλα όσα έχεις να κάνεις, αλλά και να απολαύσεις. Καλύτερα, λοιπόν, να παραδοθείς και αντί για ψυχαναγκασμούς να δουλέψεις με προτεραιότητες – τι πρέπει να γίνει και τι μπορεί να μη γίνει και ποτέ.
Οι στιγμές με τα παιδιά γεμίζουν κάθε κενό
Όλα αυτά, όχι επειδή θέλω να αράζω στον καναπέ μου, να βλέπω ριάλιτι και να κάνω πεντικιούρ, αλλά επειδή οι στιγμές με τα παιδιά μας περνάνε σαν αστραπές και δεν γυρίζουν ποτέ ξανά. Επιπλέον, οι στιγμές αυτές είναι που γεμίζουν ουσιαστικά οποιοδήποτε συναισθηματικό κενό έχει ένας γονιός και εξαϋλώνουν κάθε ψυχαναγκασμό ή επίπλαστη ανάγκη π.χ. για την απόλυτη τάξη ή καθαριότητα. Εκεί κρύβεται η ευτυχία και όχι στα απαστράπτοντα σοβατεπιά.
Είμαι μάνα και σύζυγος, όχι υπηρέτρια
Κακά τα ψέματα, ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους, οι μαμάδες τον τρώνε αν συγυρίζουν πίσω από τους άλλους οι οποίοι δεν νιώθουν καμία υποχρέωση να προσέχουν τα του νοικοκυριού. Εγώ δεν επέτρεψα να υπάρξουν τέτοιες παρανοήσεις και να διαιωνισθούν κατόπιν. Με τον σύντροφό μου τα ξεκαθαρίσαμε πριν γίνουμε γονείς, ενώ και τα παιδιά τα έμαθα από μικρά να κάνουν δουλειές και να νιώθουν συνυπεύθυνα για το νοικοκυριό.
Ο άντρας μου μπορεί να κάνει τα πάντα
Ίσως είμαι τυχερή που έχω έναν σύζυγο ο οποίος έμενε μόνος του από μικρός κι έμαθε να κάνει τα πάντα στο σπίτι. Αλλά νομίζω ότι οι σημερινοί άντρες δεν έχουν τέτοια θέματα και με χαρά μοιράζονται τις καθημερινές ή εβδομαδιαίες αγγαρείες με τις γυναίκες τους. Έτσι, ο χρόνος του ζευγαριού είναι απόλυτα διαχειρίσιμος, αντί να είναι πιο χαλαρός για τον μπαμπά και πιο πιεστικός για τη μαμά. Επιπλέον, κανείς δε νιώθει ριγμένος και η σχέση τους δεν απειλείται από ζητήματα ρουτίνας.
Η ζωή μας είναι πολύ μικρή
Στο τέλος τέλος, ίσως και να μη χρειαζόμουν κανένα ψυχογράφημα της μάνας μου και καμία μεγαλόσχημη αιτιολογία για να μην τρέχω σαν τρελή να προλάβω τα πάντα. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να την συμπιέζουμε κι άλλο, κάνοντας τις μέρες μας πανομοιότυπες και μουντές, χωρίς τίποτα που να τις ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες – μια χαζοχαρούμενη στιγμή έστω με τα παιδιά μας.
Και δεν πειράζει καθόλου αν ξεχνάμε που και που να σφουγγαρίσουμε, αρκεί να μην ξεχνάμε να ζήσουμε.
