«Ήταν ο πρώτος ρόλος της ζωής μου», λέει η Νας, «και όλοι είχαν πέσει επανω μου να με βοηθήσουν να τον φέρω εις πέρας. Η στιγμή της γέννας ήταν έντονη, αλλά και αστεία μαζί, ενώ οι δικοί μου δεν εκτίμησαν και τόσο την υποκριτική μου στη συγκεκριμένη σκηνή. Η μαμά που έπαιζα έπρεπε να δείχνει εκστασιασμένη, όχι μόνο για τη γέννηση του παιδιού της, αλλά και για το γεγονός ότι δεν είχε κληρονομήσει την αναπηρία της».
«Μέχρι τότε«, συνεχίζει, «δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να μου συμβεί κάτι τέτοιο όταν θα γινόμουν κι εγώ μαμά. Ήταν απλώς ένας υπερβολικός δραματικός ρόλος, αλλά με είχε επηρεασει πάρα πολύ. Από τη μία δεν ένιωθα μειονεκτικά λόγω της εκ γενετής αναπηρίας μου. Από την άλλη, δεν ήμουν σίγουρη ότι μπορουσα να αντέξω να την κληρονομησει το παιδί μου».
Ως ένας άνθρωπος που έχει αντιμετωπίσει κατάματα την αναπηρία του, η Νας δεν τη φοβάται και ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει σε περίπτωση που συμβεί το ίδιο στο παιδί της. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν ένιωθε πλέον καθόλου σίγουρη γι’ αυτό. Η αυτοπεποίθηση που είχε όσον αφορά τον εαυτό της, πήγε περίπατο στη σκέψη ότι το παιδί της θα γεννηθεί κι εκείνο τυφλό.
Ταυτόχρονα, γεννήθηκαν μέσα της ένα σωρό ερωτήματα για την ίδια. Θα ήταν το ίδιο καλή μαμά τώρα, όπως αν είχε το φως της; Θα άντεχε ο σύζυγός της την αυξημένη πίεση ως γονιός; Θα έμενε το παιδί της πίσω επειδή εκείνη δεν θα μπορούσε να είναι δίπλα του στο κάθε τι; Θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σ’ αυτήν την νέα πρόκληση της ζωής της που παράλληλα είναι και η πιο σημαντική;
«Μετά από εκείνη την τηλεοπτική εμφάνιση, μίλησα με πολλούς γονείς ΑΜΕΑ», λέει η μέλλουσα μαμά, «και με ενημέρωσαν με απόλυτη ειλικρίνεια για όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσω. Μίλησα όμως και με γονείς χωρίς κάποια αναπηρία και όσα μου είπαν με έκαναν να διαπιστώσω ότι το να είσαι γονιός είναι δύσκολο για όλους. Και ταυτόχρονα απίστευτα όμορφο».
Κάπως έτσι, η Νας έμεινε τελικά έγκυος και αποφάσισε να δουλέψει με ειδικούς για να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα για την επόμενη μέρα – εκείνη και ο σύζυγός της.
«Υπάρχουν πράγματα που δεν θα μπορέσω να κάνω ή να απολαύσω», λέει με απόλυτη αυτογνωσία, «αλλά υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές – εύκολες και δύσκολες – που είναι κοινές για κάθε μαμά και σκοπεύω να τις ζήσω στο φουλ».
«Και θα προσπαθήσω να κάνω το μειονέκτημά μου πλεονέκτημα», συνεχίζει, «ώστε να εμφυσήσω στο παιδί μου την καλοσύνη, την αγάπη, την αποδοχή και την αλληλεγγύη προς τους άλλους, όσο διαφορετικοί και αν είναι».
«Μακριά από φώτα και κάμερες, πλέον, ανυπομονώ να ζήσω τη γέννα όπως είναι στ’ αλήθεια και δε βλέπω την ώρα να ακούσω το κλάμα του μικρού μου θησαυρού την ώρα που θα αντικρύσει τον κόσμο.»
Πηγή: abc.net.au
