«Μεγάλωσα σε μια δυσλειτουργική οικογένεια και πολλές φορές νιώθω χαμένη όσον αφορά τη ανατροφή των δικών μου παιδιών. Είναι πραγματικά δύσκολο να είσαι καλός γονιός, όταν κανείς δεν σου δίδαξε ποτέ τον τρόπο. Θεωρητικά, μπορείς να κάνεις τα αντίθετα από τους γονείς σου, αλλά δεν είναι τόσο απλό... Μπορεί να σου γυρίσει μπούμερανγκ.
Παρά την ανατροφή μου ήμουν πάντα πολύ καλή με τα παιδιά και η αλήθεια είναι ότι κι εκείνα με λάτρευαν. Ήμουν φοβερή μπέιμπι σίτερ όταν ήμουν μικρή. Πίστευα, λοιπόν, ότι όταν γινόμουν μητέρα θα τα κατάφερνα όλα εύκολα. Η μητρότητα θα είναι παιχνιδάκι, σκεφτόμουν... Η πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα!
Το να είμαι μητέρα είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή μου. Τα παιδικά μου τραύματα μου δημιουργούν έναν συνεχή φόβο ότι θα κάνω τα ίδια λάθη με τους γονείς μου, ότι είναι γραφτό μου να αποτύχω.
Κάποιες φορές αυτή η ευθύνη που έχω απέναντι στα παιδιά μου με κάνει να δακρύζω.
Το μόνο που θέλω είναι τα παιδιά μου να αισθάνονται ασφάλεια και αγάπη και να τη νιώθουν καθημερινά. Αλλά όταν η δική μου παιδική ηλικία κρύβει τόσο πόνο, αυτό μοιάζει αδύνατο.
Σκέφτομαι όλα αυτά που με πλήγωσαν και που είναι τόσο ζωντανά μέσα μου και αναρωτιέμαι πώς θα μπορέσω να γίνω καλή μαμά. Πώς μπορώ να προσφέρω αποδοχή, ασφάλεια και αγάπη, όταν εγώ δεν τα ένιωσα ποτέ;
Ειλικρινά, δεν έχω απαντήσεις. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Κάνω συχνά λάθη, αλλά προσπαθώ να ζω τη ζωή μου με ειλικρίνεια και να παραδέχομαι τις αποτυχίες μου.
Γιατί η άρνηση είναι παγίδα. Νομίζουμε ότι αν δεν βλέπουμε τα προβλήματα, τότε δεν υπάρχουν κι όλο αυτό δημιουργεί περισσότερο πόνο. Επιλέγουμε την άρνηση από εγωισμό γιατί το να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου είναι πολύ δύσκολο. Είναι πολύ πιο εύκολο να αγνοήσουμε τη ζημιά που έχουμε κάνει. Ωστόσο, πάντα κάποιος θα υποφέρει.
Όταν σκέφτομαι τα χρόνια που ήμουν παιδί, αυτό που είναι ακόμα έντονο είναι η επιθυμία να δουν οι γονείς μου τον πόνο που μου προκάλεσαν και να τον παραδεχτούν. Πολλές πληγές θα μπορούσαν να επουλωθούν από μια ειλικρινή συγγνώμη.
Άραγε είστε σαν κι εμένα και ο φόβος μήπως απογοητεύσετε τα παιδιά σας σας κρατάει ξύπνιους τα βράδια; Να ξέρετε πώς αυτό είναι καλό σημάδι γιατί δείχνει ότι νοιαζόμαστε.
Σημαίνει ότι θέλουμε μια ουσιαστική αλλαγή και ότι υπάρχει ελπίδα να σπάσει ο κύκλος του πόνου. Οι φόβοι μας δεν χρειάζεται να γίνουν πραγματικότητα- αντίθετα, μπορούν να μας χρησιμεύσουν ως προειδοποίηση για το βάρος των πράξεων και των λόγων μας. Όταν τα κάνουμε θάλασσα, μπορούμε απλά να το παραδεχόμαστε και να προσπαθούμε να διορθώσουμε την οποιαδήποτε κατάσταση.
Μπορούμε να προσπαθήσουμε να δώσουμε στα παιδιά μας μια καλύτερη παιδική ηλικία.
Δεν θα είμαστε ποτέ τέλειοι. Θα έχουμε άσχημες στιγμές που θα μετανιώνουμε, αλλά τουλάχιστον θα είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας. Τα παιδιά θα βλέπουν ότι ξέρουμε να ζητάμε συγγνώμη.
Θα ζήσουμε τη ζωή μας βάζοντας τα πάνω από τη δική μας υπερηφάνεια, προσπαθώντας να βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τα δικά τους μάτια. Κάθε μέρα μπορούμε να επιλέξουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο για τα παιδιά μας, και έχω την αίσθηση ότι στο τέλος θα νιώθουμε λίγο λιγότερο χαμένοι».
Πηγή: herviewfromhome.com
