Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα πάρα πολύ να κάνω ένα παιδί – να γίνω μητέρα. Δυστυχώς, οι συνθήκες της ζωής μου με ανάγκασαν να αναβάλλω διαρκώς αυτό το όνειρό μου, ώσπου μια μέρα ξύπνησα και είπα «δεν πάει άλλο». Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να περιμένω να είναι η ζωή μου σε απόλυτη τάξη πριν αποκτήσω παιδί. Έπρεπε να το βάλω σε προτεραιότητα και έτσι έκανα.
Στη ζωή, όμως, δεν έρχονται όλα όπως τα θες. Με λίγα λόγια, ανακάλυψα πως δεν μπορούσα να συλλάβω φυσιολογικά κι έτσι έπρεπε να ζυγίσω τις υπόλοιπες επιλογές μου.
Ευτυχώς, έχω δίπλα έναν άνθρωπο ψύχραιμο και υποστηρικτικό. Τα βάλαμε κάτω, λοιπόν, και αποφασίσαμε να συνδυάσουμε τη λαχτάρα μας να γίνουμε γονείς με μια πράξη αγάπης: να υιοθετήσουμε ένα παιδί που είχε στερηθεί τη ζεστασιά της οικογένειας.
Κάπως έτσι, γνωρίσαμε την κόρη μας. Ήταν ένα αξιαγάπητο κοριτσάκι 4 ετών, αλλά και λίγο φοβισμένο, αφού δεν είχε μάθει ακόμη στη ζεστασιά και την ασφάλεια μιας κανονικής οικογένειας. Δεν ξέρω πώς μας είδε στην πραγματικότητα, αλλά όταν έφτασε η ώρα να έρθει στο σπίτι έμοιαζε πολύ χαρούμενη. Για εμάς, πάλι ήταν ένας έρωτας από την πρώτη στιγμή, λες και είχαμε βρει το χαμένο μας παιδί.
Ήταν, αληθινά, λες και γίναμε γονείς σε μια νύχτα. Από εκείνη την ευλογημένη μέρα, κάναμε τα πάντα με γνώμονα το κοριτσάκι μας. Ήταν η μοναδική προτεραιότητα μας. Θέλαμε να νιώσει κι εκείνη έτσι, να μας νιώσει σαν οικογένεια όσο γίνεται πιο γρήγορα. Μειώσαμε τις ώρες που δουλεύαμε, περνούσαμε πολλές ώρες με τη μικρούλα μας – μέσα και έξω απ’ το σπίτι – και προσαρμόσαμε τα πάντα στις απαιτήσεις της καινούργιας μας οικογένειας.
Σήμερα, που το κορίτσι μας έχει γίνει ολόκληρη κοπέλα, το συζητάμε καμιά φορά και χαίρομαι να την ακούω να επιβεβαιώνει ότι ήμασταν οι καλύτεροι γονείς που θα μπορούσε να έχει. Την αγαπάμε και μας αγαπάει όσο τίποτα, αλλά για εμάς ήταν ένας καθημερινός αγώνας το να αναπληρώσουμε την απουσία μας στα 4 πρώτα χρόνια της ζωής της και νιώθω πολύ όμορφα που τα καταφέραμε τόσο καλά. Που το κορίτσι μας πήρε όλη την αγάπη και τη στοργή που της άξιζε και της είχε στερήσει η ατυχία στα πρώτα τρυφερά χρόνια της ζωής της.
Και εμείς όμως πήραμε πολλά από εκείνη. Φώτισε τη ζωή μας με το χαμόγελό της – ήταν ένα παιδάκι που γελούσε συνεχώς – και μας έδωσε τη μοναδική ευκαιρία να διοχετεύσουμε την αγάπη μας σε έναν άνθρωπο που την είχε ανάγκη.
Αγαπιόμασταν πολύ οι δυο μας, αλλά όταν γίναμε τρεις ήταν λες και μπήκε στη θέση του το κομμάτι του παζλ που έλειπε μέχρι τότε. Η κόρη μας μπήκε στο σπίτι μας την κατάλληλη στιγμή και μας έκανε οικογένεια. Μας έδωσε έναν ακόμα λόγο για να παλέψουμε με τα θηρία της ζωής μας – τον σπουδαιότερο απ’ όλους – κι αυτό μας έκανε δυνατότερους στη θέληση και στον χαρακτήρα.
Για το κορίτσι μας δεν έχω παρά μόνο λόγια αγάπης και ευγνωμοσύνης. Είναι ο άνθρωπος που μου άλλαξε τη ζωή – την ομόρφυνε και της έδωσε ένα άλλο νόημα. Ο άνθρωπος που με έκανε μαμά. Ελπίζω μια μέρα να γίνει και ο άνθρωπος που θα με κάνει γιαγιά!
