Πολλές φορές, εμείς οι μαμάδες γκρινιάζουμε και χαλιόμαστε για πράγματα που αργότερα μας φαίνονται ασήμαντα. Άλλες φορές πάλι, νιώθουμε ριγμένες κι στεναχωριόμαστε που ο χρόνος δεν μας φτάνει για να τα έχουμε όλα στην εντέλεια. Μας φταίνε όλα και τα βάζουμε με την κούραση, με τις επιλογές μας, με τους άλλους, ακόμα και με τα παιδιά μας.
Ομολογώ, ότι έχω πέσει αρκετές σ’ αυτή τη λούμπα κι έχω χαλαστεί με τον εαυτό μου μετά που δεν βρίσκω παρηγοριά και στήριξη σε όλα όσα μου έχουν πάει καλά – στο πόσο τυχερή είμαι τελικά που μπορώ να σκέφτομαι, έστω, ότι θα τα έχω όλα υπό έλεγχο.
Το συλλογιέμαι πιο έντονα τις τελευταίες μέρες, που βλέπω μια απίθανη, αξιοθαύμαστη μαμά να φέρνει το παιδί της στο σχολείο κάθε μέρα. Μια μαμά που δεν τα έχει όλα και όμως δεν το βάζει κάτω ούτε χάνει ευκαιρία να απολαύσει το δώρο που της χάρισε η ζωή: τα παιδιά της.
Είναι μια μαμά ΑΜΕΑ, που έρχεται πάνω στο αμαξίδιό της μαζί με τα δυο της παιδιά, απολαμβάνοντας αυτές τις λιγοστές καθημερινές στιγμές λίγο πριν αυτά ξεκινήσουν σχολείο.
Τη βλέπω και τη θαυμάζω πραγματικά για το σθένος και την ψυχή της. Και αναρωτιέμαι καμιά φορά αν εγώ θα επέλεγα να μιζεριάζω, όπως κάνω για δεκάδες χαζά πράγματα ή θα εστίαζα εν τέλει σε όσα είναι αληθινά σημαντικά και στα δώρα που μου χάρισε η ζωή, αντί σ’ αυτά που μου στέρησε.
Τελευταία, θέλω πάρα πολύ να την πλησιάσω, να της δώσω μια αγκαλιά και να της πω: μπράβο σου, είσαι ψυχάρα!
Να μιλήσω μαζί της για το ταξίδι της μητρότητας και να της πω πόσο σπουδαία τη θεωρώ που μεγαλώνει δυο υπέροχα παιδιά, παρά τις δυσκολίες και τους περιορισμούς. Να της πω ότι μου δίνει έμπνευση να αφήσω στην άκρη τις γκρίνιες και τα κολλήματά μου, να πάρω δύναμη από όλα αυτά που αγαπώ και να μην ξαναφήσω καμία στιγμή να πάει χαμένη. Και φυσικά, να ακούσω όσα έχει να πει εκείνη για την εμπειρία της ως μαμά, αλλά και ως ΑΜΕΑ, αφού ο κόσμος μας μόνο φιλικός δεν είναι για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικές ή κάθε είδους δυσκολίες.
Ύστερα, θα ήθελα να μιλήσω γι’ αυτήν στα παιδιά μου, να τους δώσω ένα παράδειγμα προς μίμηση για πάψουν να χαλιούνται και να θέλουν να τα παρατήσουν με το παραμικρό ζόρι. Δεν είναι κακομαθημένα, αλλά σαν όλα τα παιδιά, έχουν πολλά πράγματα ως δεδομένα και δεν θέλουν με τίποτα να βγαίνουν απ’ τη βολή τους.
Τέλος, θέλω να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ξύπνησε κι εμένα. Γιατί δεν έχουν μόνο τα παιδιά μας πολλά ως δεδομένα, αλλά κι εμείς. Και δεν πρέπει να σπαταλάμε το δώρο της μητρότητας χωρίς να χαιρόμαστε το κάθε τι που έχει να μας δώσει.
