Σε ό,τι μου ζητούσε, έλεγα πάντα «όχι»
Το τελευταίο διάστημα, επέστρεψε από το σχολείο με διάφορα αιτήματα. Πρώτα και καλύτερα το instagram και το Tik Tok, τα οποία τα έχουμε αποκλείσει μέχρι να φτάσει τουλάχιστον 14 ετών. Ωστόσο, έχουν όλοι οι φίλοι της και νιώθει παραγκωνισμένη που είναι η μόνη χωρίς social media. Παρόλο που έχει δει ντοκιμαντέρ και έχει διαβάσει αρκετά άρθρα για την επικινδυνότητα αυτών των εφαρμογών σε μικρή ηλικία, εξακολουθεί να αισθάνεται ότι είμαι υπερβολική και υπερπροστατευτική (και ίσως να έχει δίκιο).
Στη συνέχεια, με ενημέρωσε ότι οι συμμαθητές της παρακολουθούν προγράμματα όπως το Bachelor, το GNTM και σειρές στο Netflix ακατάλληλες για την ηλικία τους. Και φυσικά, όταν η παρέα συζητάει τις εξελίξεις όλων αυτών των προγραμμάτων, η κόρη μου νιώθει παραγκωνισμένη, καθώς δεν μπορεί να πάρει μέρος στη συζήτηση. Ωστόσο, δυσκολεύομαι πολύ να της δώσω το ελεύθερο να δει για παράδειγμα, Bachelor.
Απ’ όλα όσα ζήτησε, η τρύπα στη μύτη μου φάνηκε η πιο ακίνδυνη
Ευτυχώς, κατάλαβα ότι τα απανωτά μου «όχι» φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ξέρω πως αν συνεχίσω έτσι θα σταματήσει να ζητάει την άδειά μου (και να συζητάει μαζί μου) και θα τα κάνει όλα κρυφά. Έτσι, έπρεπε να επιλέξω που θα πω «ναι» και που «όχι», συζητώντας μαζί της τις ανησυχίες και τις σκέψεις μου.
Βάζοντας τα πράγματα κάτω, αποφάσισα πως τόσο τα social media και η εξάρτηση των νέων στις οθόνες που όσο πάει και φουντώνει, όσο και τα ριάλιτι που έχουν γίνει της μόδας, στα μάτια μου είναι πολύ πιο επικίνδυνα από μια τρύπα στη μύτη. Μπορεί οι περισσότεροι γονείς να τα θεωρούν ακίνδυνα κι εγώ να είμαι αφελής που τα απαγορεύω, αλλά ανησυχώ πραγματικά για τα πρότυπα που προβάλλουν σε έφηβα παιδιά που διαμορφώνουν τώρα την προσωπικότητά τους.
Η ζωή αλλά και η επανάσταση χρειάζονται συμβάσεις!
H κόρη μου είναι σε μια ηλικία που χρειάζεται να κάνει την επανάστασή της, να αμφισβητήσει όσα μέχρι τώρα ήταν πίστευε με κλειστά μάτια και να αισθάνεται ότι «ανήκει» κάπου.
Έχω την τύχη να περνάει την εφηβεία χωρίς να απομακρύνεται από κοντά μου. Μου μιλάει, με συμβουλεύεται και, προς το παρόν, με εμπιστεύεται ακόμα. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω, λοιπόν, είναι να την εμπιστευτώ κι εγώ στη νέα φάση της ζωής της και σταδιακά, να την αφήσω να ξεδιπλώσει την προσωπικότητα και τα θέλω της. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ένα σκουλαρίκι στη μύτη στα 13!
