«Στις φωτογραφίες του βρεφικού μου άλμπουμ έχω δίπλες στα χέρια και στα πόδια, ενώ ο λαιμός μου είναι ανύπαρκτος» συμπληρώνει, και συνεχίζει: «Η μητέρα μου ήταν ιδιαίτερη αγχωμένη για τα κιλά μου ενώ η παιδίατρος συνιστούσε ειδική δίαιτα από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής μου.
Τα χρόνια πέρασαν και, όταν ήμουν στο δημοτικό, τα κιλά μου ήταν αυτά που έπρεπε. Η ειδική διατροφή και η άσκηση είχαν κάνει το θαύμα τους. Παρόλα αυτά, η αγωνία της μαμάς μου μην γίνω υπέρβαρη είχε μείνει ίδια. Η διατροφή μου ήταν πάντα προσεγμένη και συχνά διαφορετική από εκείνη της αδελφής μου και των γονιών μου. Τα γλυκά και τα junk food απαγορεύονταν ρητά και οι μερίδες μου ήταν πάντα μετρημένες.
Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι πως αισθανόμουν ντροπή κάθε φορά που πεινούσα πριν την ώρα του φαγητού, ενώ τα βράδια υπνοβατούσα και έτρωγα κρυφά τα σοκολατάκια που φύλαγε η μαμά μου για τους επισκέπτες. Η καλύτερή μου, όμως, ήταν όταν με καλούσαν σε παιδικά πάρτι όπου, αντί να παίζω με τους φίλους μου, περνούσα την ώρα μου τρώγοντας με λαιμαργία όλες τις «απαγορευμένες» λιχουδιές μέχρι που αρρώσταινα…
Μεγαλώνοντας, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Παρόλο που είχα ένα καλοσχηματισμένο και γυμνασμένο σώμα λόγω της κολύμβησης, νόμιζα πως είμαι χοντρή. Στην εφηβεία μου φορούσα πάντα φαρδιά ρούχα για να κρύβω τα υποτιθέμενα παραπανίσια μου κιλά, ενώ η αυτοπεποίθησή μου ήταν πολύ χαμηλή.
Πίεζα τον εαυτό μου να τρώω όλο και λιγότερο και, χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στα όρια της ανορεξίας. Ευτυχώς η μαμά μου, που πλέον είχε καταλάβει το λάθος της, κινήθηκε πολύ γρήγορα και με τη βοήθεια ειδικών και παιδοψυχολόγων γλίτωσα τα χειρότερα. Ωστόσο, αυτό που πέρασα θα μπορούσε να αποβεί ιδιαίτερα επικίνδυνο για την υγεία μου και δεν το ξέχασα ποτέ.
Όταν έγινα εγώ μαμά...
Όταν πια έγινα μαμά, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα κάνω τα ίδια λάθη. Δεν θα βάλω ποτέ ταμπέλες στα παιδιά μου και δεν θα γίνω εμμονική ούτε με τα κιλά τους, ούτε με οτιδήποτε άλλο θεωρώ εγώ «λάθος» ή «μειονέκτημα». Η αυτοπεποίθηση ενός παιδιού χτίζεται μέρα με τη μέρα όταν ζει ανάμεσα σε ανθρώπους που το εμπιστεύονται και το θαυμάζουν.
Εξάλλου, η σπουδαιότητα και η ομορφιά των δύο κοριτσιών μου, 7 και 9 ετών αντίστοιχα, δεν κρίνεται από την εμφάνισή τους αλλά από την γενναιοδωρία και την καλοσύνη που αντιμετωπίζουν τον κόσμο.
Τα παιδιά μου τρώνε τα πάντα με μέτρο
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν φροντίζω τη διατροφή τους! Όπως οι περισσότερες μαμάδες του κόσμου, θέλω να τρώνε υγιεινά για να θωρακίσουν τον οργανισμό τους και να μεγαλώσουν σωστά. Από την άλλη, δεν θέλω να έχουν απωθημένα ή να νιώθουν ντροπή επειδή πεινάνε όπως εγώ στην αντίστοιχη ηλικία. Έτσι, τους επιτρέπω να τρώνε τα πάντα αλλά με μέτρο.
Για παράδειγμα, τις Παρασκευές βλέπουμε όλες μαζί ταινία τρώγοντας γλυκά και ποπ κορν, κάτι που τις ευχαριστεί πολύ! Δεν θεωρώ ότι λίγη σοκολάτα θα τις βλάψει. Αντίθετα, πιστεύω πως την απολαμβάνουν χωρίς να τους μείνει ως ένα μεγάλο απωθημένο” όπως σ’ εμένα.
Δεν ξεχνάω ποτέ να τους θυμίζω πόσο υπέροχες είναι
Παράλληλα, δεν ξεχνάω ποτέ να τους θυμίζω πόσο υπέροχες είναι και πόσο τις θαυμάζω. Οι κόρες μου δεν είναι τέλειες - εξάλλου η τελειότητα δεν υπάρχει! Ωστόσο, είναι δύο κορίτσια που προσπαθούν καθημερινά να γίνονται καλύτερα και πιστεύουν στον εαυτό τους ακόμα κι όταν κάνουν λάθη.
Περισσότερα απ’ όλα, όμως, τις θαυμάζω επειδή ό,τι κάνουν, το κάνουν επειδή ευχαριστεί τις ίδιες και όχι για να αποδείξουν σε μένα ή τον μπαμπά τους ότι αξίζουν την αγάπη μας. Αυτήν ξέρουν ήδη ότι την έχουν έτσι κι αλλιώς κι αυτό, τουλάχιστον για μένα, είναι σπουδαίο».
