Έψαχνα καιρό για το πως θα βοηθήσω τον 2χρονο γιο μου να κόψει την πάνα και η υπερπληθώρα πληροφοριών και μεθόδων εκεί έξω με είχε κυριολεκτικά τρελάνει. Μια από τις μεθόδους που συνάντησα ήταν και εκείνη των «τριών ημερών» που, αν και δεν μου γέμισε το μάτι, απόφάσισα να δοκμάσω λόγω της ευκολίας στην εφαρμογή της.
Το σκεπτικό είναι εξαιρετικά απλό, σχεδόν… παιδικό: για 3 ολόκληρες μέρες δεν φεύγετε απ’ το σπίτι, βγάζετε χαλιά και ότι μπορεί να λερωθεί ανεπανόρθωτα και αφήνετε το παιδί να ροβολάει ελεύθερο χωρίς πάνα. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι δεν γίνεται να τα κάνει συνεχώς χάλια και ζητάει να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα.
Τρελό, ε; Έτσι νόμιζα κι εγώ, ώσπου το έψαξα λιγο παραπάνω και είδα ότι το συστήνουν πολλοί. Στην ουσία, για να δουλέψει απαιτούνται πολύ περισσότερες μέρες από αυτές τις τρεις. Κυρίως, για να προετοιμαστεί το παιδί σωστά πριν τη μεγάλη στιγμή.
Υπάρχουν μάλιστα διάφορες εκδοχές της μεθόδου. Αυτή που ακολουθήσαμε εμείς, έλεγε ότι έπρεπε να προετοιμαστούμε για μία εβδομάδα. Αυτό που κάναμε ήταν να λέμε πόσο ωραία αίσθηση είναι να είσαι καθαρός κάθε φορά που αλλάζαμε την πάνα του. Επίσης, τον αλλάζαμε πλέον μόνο στο μπάνιο για να το συνδέσει με τις επίμαχες σωματικές λειτουργίες. Κόψαμε τελείως και τις οθόνες για να μην κολλάει εκεί το παιδί και ξεχνάει να «ακούσει το σώμα του».
Την πρώτη μέρα, πετάξαμε ό,τι πάνα μας είχε απομείνει και άρχισε το «πανηγύρι»… Μέχρι το βράδυ μαζεύαμε ούρα από παντού – τα κακά τα προλαβαίναμε πιο εύκολα. Τη δεύτερη μέρα δεν ξέραμε τι μπορεί να μας περιμένει. Κι όμως, ο μικρός έκανε την έκπληξη και δεν είχε βρέξει το κρεβάτι. Του «έφυγαν», βέβαια, αρκετές φορές μέσα στην ημέρα, αλλά το βράδυ ζήτησε τουαλέτα. Την τρίτη μέρα, πήγαινε μόνο τουαλέτα και του «έφυγαν» μόνο μία φορά.
Από τότε, δεν ξαναχρησιμοποίησε πάνα και παρά τα λιγοστά «ατυχήματα», μετά από ένα μήνα ο μικρός είχε βρει τον ρυθμό του.
Για μας, η προσαρμοστικότητα που έδειξε το παιδί ήταν μια τρομερή έκπληξη, ειδικά από τη στιγμή που δεν πολυπιστεύαμε ότι αυτή η σχετικά ακαριαία προσέγγιση θα έπιανε στην πράξη. Τελικά, παραήμασταν φοβικοί με αυτή τη φάση του παιδιού, αφού μόλις του δόθηκε η ευκαιρία, έκανε όλη τη «δουλειά» μόνος του και μάλιστα, σε λιγότερο από τρεις μέρες.
Πηγή: cafemom.com
