Ήξερα ότι τα δύο είναι μια δύσκολη ηλικία και νόμιζα ότι είχα προετοιμαστεί γι’ αυτό, μα η αλήθεια είναι πως είχα πλάσει μια πιο ωραιοποιημένη εικόνα στο μυαλό μου.
Φανταζόμουν ότι θα θύμωνα αν αντιδρούσε σε όλα ο μικρός μου και θα με τρέλαινε το να δίνω μάχες για τα πιο μικρά και αυτονόητα, αλλά έλεγα ότι θα καμαρώνω κιόλας. Θα καμαρώνω βλέποντας αυτήν την πρώτη του συγκινητική προσπάθεια να αυτονομηθεί, να κάνει πράγματα μόνος του χωρίς τη βοήθειά μας.
Ώσπου ήρθε αυτή η στιγμή και βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα μικρό θηρίο. Ένα νήπιο που αντιδρά σε όλα, λέει μόνο «όχι» και αρνείται να κάνει το οτιδήποτε αν δεν με ταλαιπωρήσει πρώτα.
Γιατί στο τέλος, το κάνει αυτό που του ζητάω. Κι αυτό είναι ακόμα πιο εξοργιστικό, αφού μια δουλειά που θα μας έπαιρνε 5 λεπτά, μας παίρνει μισή ώρα και, μάλιστα, με φωνές και κλάματα για να είναι ακόμα πιο δύσκολο. Και δυστυχώς, η καθημερινότητα είναι αμείλικτη, δεν σου αφήνει πάντα χρόνο να κυνηγάς έναν μπομπιρα που δεν θέλει με τίποτα να βάλει πάνα ή να φάει το φρούτο του, αλλά ούτε θέλει να τον αφήσεις ήσυχο και να συνεχίσεις τη δουλειά σου.
Αυτό πάλι είναι ακόμα χειρότερο από την αντίδραση σε όλα. Είναι 100% σίγουρος ότι δεν θέλει αυτό που του ζητάω ή του προσφέρω, αλλά δεν ξέρει και τι θέλει αντί γι’ αυτό.
Και μετά είναι κι αυτό το «όχι» του που το λέει με μια απίστευτη έμφαση, λες και τον απελευθερώνει. Το οποίο συνοδεύεται από μια φοβερή γκριμάτσα, τόσο αστεία, αλλά και τόσο προκλητική ταυτόχρονα που δεν ξέρω αν θέλω να γελάσω ή να… τον «καρυδώσω»!
Παρ’ όλ’ αυτά, μέχρι τώρα έχω καταφέρει να φουντώνω μόνο από μέσα μου.
Δείχνω τρομερή υπομονή με τον μικρούλη μου γιατί δεν θέλω να μαθαίνει να υποκύπτει στα νεύρα του, βλέποντας εμένα. Θέλω να έχει πάντα ένα καλό παράδειγμα για το πώς πρέπει να διαχειρίζεται την οργή και την απογοήτευσή του, ειδικά όταν μεγαλώσει και δεν έχει πια τη δικαιολογία της ανωριμότητας.
Αλλά είναι κάποιες μέρες που νιώθω την υπομονή μου να εξαντλείται και ανησυχώ μήπως του φωνάξω υπερβολικά και κάνω τα πράγματα χειρότερα. Δεν πιστεύω ότι θα το κάνω, αλλά η κούραση σε πάει μόνη της μερικές φορές.
Ελπίζω να αντέξω, τουλάχιστον, ώσπου να κατακτήσει τις δεξιότητες που μοιάζει να λαχταράει, ώστε να μπορώ να τον εμπιστευθώ να κάνει κάποια πράγματα μόνος του, χωρίς επίβλεψη ή απαγορεύσεις. Τότε πιστεύω, θα έχει μάθει και περισσότερες λέξεις μπας και γλυτώσουμε επιτέλους από αυτό το «όχι» που κουδουνίζει κάθε μέρα στ’ αυτιά μου!
