«Αυτό που συνέβη μέσω της σωματικής επαφής του βρέφους με τη μητέρα, ήταν ένας πιο βαθύς συναισθηματικός συντονισμός απ’ το ξεκίνημα της σχέσης τους μέχρι την ενηλικίωση των παιδιών. Αυτός ο συντονισμός, εκπαίδευσε τον εγκέφαλο να είναι πιο ευαίσθητος στην κατάσταση και τα συναισθήματα των άλλων», λέει η επικεφαλής της έρευνας Ρουθ Φέλντμαν, καθηγήτρια αναπτυξιακής και κοινωνικής νευροεπιστήμης.
Η έρευνα έγινε σε 3 κατηγορίες βρεφών: απολυτως υγιή βρέφη που είχαν συνεχή επαφή (αγκαλιά, skin to skin) με τη μητέρα, πρόωρα μωρά που δεν είχαν καθόλου επαφή τις πρώτες 2 εβδομάδες και πρόωρα που η υγεία τους επέτρεπε να έχουν επαφή με τη μαμά για τουλάχιστον 1 ώρα την ημέρα.
«Πιστεύαμε ότι όσο πιο κοντά είναι ένα μωρό στη μαμά του τόσο πιο πολύ ωφελείται από τη στοργή της, ως θηλαστικό, που είναι στη φύση του να εξαρτάται από τη μαμά στα πρώτα του βήματα για πρακτικούς όσο και ψυχολογικούς λόγους», τονίζει η καθηγήτρια.
Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν, οι ερευνητές μελέτησαν την εγκεφαλική τους λειτουργία, όσον αφορά την ικανότητά τους να κατανοούν και συμπάσχουν με όσα περνούν οι γύρω τους – απλά συναισθήματα που, όμως, δεν τα αντιλαμβανόμαστε πάντα στο μέγεθος που τα βιώνει ο διπλανός μας.
Τα αποτελέσματα έδειξαν αυξημένη δραστηριότητα στις περιοχές που συνδέονται με την ασυνείδητη αναγνώριση των συναισθημάτων κάποιου τρίτου και με τον συντονισμό των αντιδράσεών μας με αυτά. Σύμφωνα με την Φέλντμαν, «Οι δύο αυτές περιοχές ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητες σε εξωτερικά ερεθίσματα εξαιτίας τους μακροχρόνιου συντονισμού με τη μητέρα».
Αυτό συνέβη ακόμα και για τα προωράκια που ξεκίνησαν τη σχέση τους με τη μητέρα από τη στιγμή που βγήκαν από την εντατική κι έπειτα.
Αν και η έρευνα εστίασε στον αντίκτυπο που έχει η επαφή με τη μητέρα, οι ερευνητές είναι σίγουροι ότι και η πατρική στοργή έχει αντίστοιχα ευεργετική επίδραση στο παιδί, όπως και η αγάπη που λαμβάνει από κοντινούς και αγαπημένους του ανθρώπους, όπως είναι οι παππούδες.
Πηγή: usnews.com
